| دو دل ربا که بلای دلند و آفت دین | دلم به غمزه آن رفت و دین به عشوه‌ی این | |
| یکی ز غایت عرفان گلیست پرده‌گشا | یکی ز عین حیا غنچه است پرده‌نشین | |
| یکی به کام حریفان نموده خنده ز لب | یکی به عارض تابنده همچو در ثمین | |
| یکی به عارض تابنده رشک ماه فلک | یکی به قامت رعنا بلای روی زمین | |
| یکی ز طره سرچین نموده مشگ ختا | یکی ز عقده گیسو گشوده ناقه چین | |
| یکی به قصد من از ابروان کشیده کمان | یکی چو چشم خود از گوشه‌ها گشوده کمین | |
| ز دست هر دو دل محتشم شکاف شکاف | گهی به تیغ عداب و گهی به خنجر کین |