ما گدایان خیل سلطانیم
|
|
شهربند هوای جانانیم
|
بنده را نام خویشتن نبود
|
|
هر چه ما را لقب دهند آنیم
|
گر برانند و گر ببخشایند
|
|
ره به جای دگر نمیدانیم
|
چون دلارام میزند شمشیر
|
|
سر ببازیم و رخ نگردانیم
|
دوستان در هوای صحبت یار
|
|
زر فشانند و ما سر افشانیم
|
مر خداوند عقل و دانش را
|
|
عیب ما گو مکن که نادانیم
|
هر گلی نو که در جهان آید
|
|
ما به عشقش هزاردستانیم
|
تنگ چشمان نظر به میوه کنند
|
|
ما تماشاکنان بستانیم
|
تو به سیمای شخص مینگری
|
|
ما در آثار صنع حیرانیم
|
هر چه گفتیم جز حکایت دوست
|
|
در همه عمر از آن پشیمانیم
|
سعدیا بی وجود صحبت یار
|
|
همه عالم به هیچ نستانیم
|
ترک جان عزیز بتوان گفت
|
|
ترک یار عزیز نتوانیم
|