من از تو صبر ندارم که بی تو بنشینم
|
|
کسی دگر نتوانم که بر تو بگزینم
|
بپرس حال من آخر چو بگذری روزی
|
|
که چون همیگذرد روزگار مسکینم
|
من اهل دوزخم ار بی تو زنده خواهم شد
|
|
که در بهشت نیارد خدای غمگینم
|
ندانمت که چه گویم تو هر دو چشم منی
|
|
که بی وجود شریفت جهان نمیبینم
|
چو روی دوست نبینی جهان ندیدن به
|
|
شب فراق منه شمع پیش بالینم
|
ضرورتست که عهد وفا به سر برمت
|
|
و گر جفا به سر آید هزار چندینم
|
نه هاونم که بنالم بکوفتی از یار
|
|
چو دیگ بر سر آتش نشان که بنشینم
|
بگرد بر سرم ای آسیای دور زمان
|
|
به هر جفا که توانی که سنگ زیرینم
|
چو بلبل آمدمت تا چو گل ثنا گویم
|
|
چو لاله لال بکردی زبان تحسینم
|
مرا پلنگ به سرپنجهای نگار نکشت
|
|
تو میکشی به سرپنجه نگارینم
|
چو ناف آهو خونم بسوخت در دل تنگ
|
|
برفت در همه آفاق بوی مشکینم
|
هنر بیار و زبان آوری مکن سعدی
|
|
چه حاجتست بگوید شکر که شیرینم
|