قسمت هفدهم

دوش از درم درآمد سرمست و بی‌قرار

□

سخن ز آسمان‌ها فرود آمده‌ست

□

ای ترک می بیار که عیدست و بهمنست

□

بگفت این و زان جایگه برگرفت

□

به سمرقند اگر بگذری ای باد سحر

□

به جائی رسید عشق که بر جای جان نشست

□

ای خداوندی که هرکه از طاعتت سربرکشد

□

همی رفت منزل به منزل به راه

□

عید بر بدر دین مبارک باد

□

عجب اژدهایی ست کلک دو سر

□

صاحبا جنبشت همایون باد

□

همی چاره جست آن شب دیریاز

□

این همایون مقصد دنیا و دین معمور باد

□

اهل بر روی زمین جستیم نیست

□

دی چون بشکست شهنشاه فلک نوبت بار

□

چو شد روی کشور به کردار قیر

□

زهی دست وزارت از تو معمور

□

بر دل غم فراقت آسان چگونه باشد

□

شب و شمع و شکر و بوی گل و باد بهار

□

چو آن پاسخ نامه دارا بخواند

□

تیر ستم فلک خدنگست

□

عشق تو به گرد هر که برگردد

□

ای به خوبی و خرمی چو بهار

□

کنون آفرین جهان‌آفرین

□

خیزید که هنگام صبوح دگر آمد

□

مکن کز چشم من بر خاک سیل آتشین خیزد

□

خراب کرد به یکبار بخل کشور جود

□

سکندر چو بر تخت بنشست گفت

□

ملک هم بر ملک قرار گرفت

□

انصاف در جبلت عالم نیامده است

□

باغ سرمایه‌ی دگر دارد

□

ز راه بیابان به شهری رسید

□

ای بر اعدا و اولیا پیروز

□

جانا لب تو پیش‌کش از ما چه ستاند

□

ایام زیر رایت رای امیر باد

□

چنان بد که بی‌ماه روی اردوان

□

بر من آمد خورشید نیکوان شبگیر

□

عشقت آتش ز جان برانگیزد

□

شرف گوهر اولاد نظام

□

یکی نامور بود نامش سباک