| باندا نمودند و خشور را | بدید آن سراپا همه نور را |
□
| کفن حله شد کرم بهرامه را | کز ابریشم جان کند جامه را |
□
| به کوه اندرون گفت: کمکان ما | بیا و بکن، بگسلد جان ما |
□
| توانی برو کار بستن فریب | که نادان همه راست ببند و ریب |
□
| گرفت آب کاشه ز سرمای سخت | چو زرین ورق گشت برگ درخت |
□
| ز قلب آنچنان سوی دشمن بتاخت | که از هیبتش شیر نر آب تاخت |
□
| چو گشت آن پریروی بیمار غنج | ببرید دل زین سرای سپنج |
□
| سگالنده‌ی چرخ مانند غوچ | تبر برده بر سر چو تاج خروچ |
□
| که بر آب و گل نقش ما یاد کرد | که ماهار در بینی باد کرد |
□
| به دشمن بر، از خشم آواز کرد | تو گفتی مگر تندر آغاز کرد |
□
| نفس را به عذرم چو انگیز کرد | چو آذر فزا آتشم تیز کرد |
□
| زهر خاشه‌ای خویشتن پرورد | که جز خاش وی را چه اندر خورد؟ |
□
| نشست وسخن را همی خاش زد | ز آب دهن کوه را شاش زد |
□
| ببادافره جاودان کردمند | به دوزخ بماند روانش نژند |
□
| یکی بزم خرم بیاراستند | می و رود و رامشگران خواستند |
□
| تن خنگ بید، ارچه باشد سپید | به تری و نرمی نباشد چو بید |
□
| کفیدش دل از غم، چون آن کفته نار | کفیده شود سنگ تیمار خوار |
□
| درخش، ارنخندد به وقت بهار | همانا نگرید چنین ابر زار |
□
| به دامم نیامد بسان تو گور | رهایی نیابی، بدین سان مشور |
□
| رسیدند زی شهر چندان فراز | سپه خیمه زد در نشیب و فراز |
□
| چه خوش گفت مزدور با آن خدیش: | مکن بد به کس، گر نخواهی به خویش |
□
| تن از خوی پر آب و دهان پر ز خاک | زبان گشته از تشنگی چاک چاک |
□
| فگندند بر لاد پر نیخ سنگ | نکردند در کار موبد درنگ |
□
| به یک باد اگر بیشتر تار رنگ | که باشد که بیشی بود بی درنگ |
□
| دو جوی روان از دهانش زخلم | دو خرمن زده بر دو چشمش زخیم |
□
| بهارست همواره هر روزیم | به منکر فراوان، به معروف کم |
□
| مکن خویشتن از ره راست گم | که خود را به دوزخ بری بافدم |
□
| به دشت ار به شمشیر بگزاردم | ازان به که ماهی بیو باردم |
□
| اگر باشگونه بود پیرهن | بود حاجت برکشیدن زتن |
□
| جگر تشنگانند بی‌توشگان | که بیچارگانند و بی‌زاوران |
□
| وگر پهلوانی ندانی زبان | ورز رود را ماورالنهر دان |
□
| که هرگه که تیره بگرددجهان | بسوزد چو دوزخ شود با دران |
□
| بداندیش دشمن برو ویل جو | که تا چون ستاند ازو چیز او |
□
| سرشک از مژه همچو در ریخته | چو خوشه ز سارونه آویخته |
□
| نشسته به صد چشم بر باره‌ای | گرفته به چنگ اندرون باره‌ای |
□
| لب بخت پیروز را خنده ای | مرا نیز مروای فرخنده ای |
□
| میلفنج دشمن، که دشمن یکی | فزونست و دوست ار هزار اندکی |
□
| ایا خلعت فاخر از خرمی | همی رفتی و می نوشتی ز می |
□
| جوان بودم و پنبه فخمیدمی | چو فخمیده شد دانه برچیدمی |
□
| جوان چون بدید آن نگاریده روی | به سان دو زنجیر مرغول موی |
□
| به خنیاگری نغز آورد روی | که: چیزی که دل خوش کند، آن بگوی |
□
| به چشم دلت دید باید جهان | که چشم سر تو نبیند نهان |
□
| بدین آشکارت ببین آشکار | نهانیت را بر نهانی گمار |