| ای فدای تو هم دل و هم جان | وی نثار رهت هم این و هم آن | |
| دل فدای تو، چون تویی دلبر | جان نثار تو، چون تویی جانان | |
| دل رهاندن زدست تو مشکل | جان فشاندن به پای تو آسان | |
| راه وصل تو، راه پرآسیب | درد عشق تو، درد بی‌درمان | |
| بندگانیم جان و دل بر کف | چشم بر حکم و گوش بر فرمان | |
| گر سر صلح داری، اینک دل | ور سر جنگ داری، اینک جان | |
| دوش از شور عشق و جذبه‌ی شوق | هر طرف می‌شتافتم حیران | |
| آخر کار، شوق دیدارم | سوی دیر مغان کشید عنان | |
| چشم بد دور، خلوتی دیدم | روشن از نور حق، نه از نیران | |
| هر طرف دیدم آتشی کان شب | دید در طور موسی عمران | |
| پیری آنجا به آتش افروزی | به ادب گرد پیر مغبچگان | |
| همه سیمین عذرا و گل رخسار | همه شیرین زبان و تنگ دهان | |
| عود و چنگ و نی و دف و بربط | شمع و نقل و گل و مل و ریحان | |
| ساقی ماه‌روی مشکین‌موی | مطرب بذله گوی و خوش‌الحان | |
| مغ و مغ‌زاده، موبد و دستور | خدمتش را تمام بسته میان | |
| من شرمنده از مسلمانی | شدم آن جا به گوشه‌ای پنهان | |
| پیر پرسید کیست این؟ گفتند: | عاشقی بی‌قرار و سرگردان | |
| گفت: جامی دهیدش از می ناب | گرچه ناخوانده باشد این مهمان | |
| ساقی آتش‌پرست آتش دست | ریخت در ساغر آتش سوزان | |
| چون کشیدم نه عقل ماند و نه هوش | سوخت هم کفر ازان و هم ایمان |