غزلیات

۱ فی التوحید
۲ فی نعمت الرسول صلی الله علیه و آله
۳ ای صبح صادقان رخ زیبای مصطفی
۴ طوبی لک ای پیک صبا خرم رسیدی مرحبا
۵ این چه خلدست که چندین همه حورست اینجا
۶ بگذر ای خواجه و بگذار مرا مست اینجا
۷ گر راه بود بر سر کوی تو صبا را
۸ چو در نظر نبود روی دوستان ما را
۹ وقت صبوح شد بیار آن خورمه نقاب ار
۱۰ همچو بالات بگویم سخنی راست ترا
۱۱ آن نقش بین که فتنه کند نقش‌بند را
۱۲ رام را گر برگ گل باشد نبیند ویس را
۱۳ ای ماه قیچاقی شبست از سر بنه بغطاق را
۱۴ مگذار مطرب را دمی کز چنگ بنهد چنگ را
۱۵ دست گیرید درین واقعه کافتاد مرا
۱۶ یاد باد آنکه بروی تو نظر بود مرا
۱۷ ساقیا وقت صبوح آمد بیار آن جام را
۱۸ ای ترک آتش رخ بیار آن آب آتش فام را
۱۹ مگذر ای یار و درین واقعه مگذار مرا
۲۰ میرود آب رخ از باده‌ی گلرنگ مرا
۲۱ کجا خبر بود از حال ما حبیبانرا
۲۲ بگوئید ای رفیقان ساربان را
۲۳ آخر ای یار فراموش مکن یارانرا
۲۴ ای بناوک زده چشم تو یک اندازانرا
۲۵ شبی که راه هم آه آتش افشان را
۲۶ اگر در جلوه میری سمند باد جولانرا
۲۷ چو در گره فکنی آن کمند پر چین را
۲۸ آنکه بر هر طرفی منتظرانند او را
۲۹ رحم بر گدایان نیست ماه نیمروزی را
۳۰ بده آن راح روان پرور ریحانی را
۳۱ خرقه رهن خانه‌ی خمار دارد پیر ما
۳۲ آب آتش میبرد خورشید شب‌پوش شما
۳۳ آن تن ماست یا میان شما
۳۴ اگر سرم برود در سر وفای شما
۳۵ آن ماه مهر پیکر نامهربان ما
۳۶ مغنی وقت آن آمد که بنوازی رباب
۳۷ ای دل نگفتمت که ز زلفش عنان بتاب
۳۸ طلع الصبح من وراء حجاب
۳۹ دیشب خبرت هست که در مجلس اصحاب
۴۰ ای خط سبز تو همچون برگ نیلوفر در آب
۴۱ ساقی سیمبر بیار شراب
۴۲ ای جان من بیاد لبت تشنه بر شراب
۴۳ هر که در عهد ازل مست شد از جام شراب
۴۴ ای لب میگون تو هم شکر و هم شراب
۴۵ من مستم و دل خراب جان تشنه و ساغر آب
۴۶ دیشب درآمد آن بت مه روی شب نقاب
۴۷ ای کرده مه را از تیره شب نقاب
۴۸ برقع از رخ برفکن ای لعبت مشکین نقاب
۴۹ رفت دوشم نفسی دیده‌ی گریان در خواب
۵۰ ای ز چشمت رفته خواب از چشم خواب
۵۱ ای چشم نیم‌خواب تو از من ربوده خواب
۵۲ ای لب لعلت ز آب زندگانی برده آب
۵۳ گوئیا عزم ندارد که شود روز امشب
۵۴ چند سوزیم من و شمع شبستان همه شب
۵۵ طمع مدار که دوری گزینم از رخ خوب
۵۶ طره مشکین نباشد بر رخ جانان غریب
۵۷ ای که از سرچشمه‌ی نوشت برفت آب نبات
۵۸ ای که شهد شکربن تو برد آب نبات
۵۹ پیش اسبت رخ نهم ز آنرو که غم نبود زمات
۶۰ تا کی ندهی داد من ای داد ز دستت
۶۱ ای درد تو درمان دل و رنج تو راحت
۶۲ چو بر قمر ز شب عنبری نقاب انداخت
۶۳ بسکه مرغ سحری در غم گلزار بسوخت
۶۴ آه کز آهم مه و پروین بسوخت
۶۵ صبح کز چشم فلک اشک ثریا می‌ریخت
۶۶ یاد باد آن روز کز لب بوی جان می‌آمدت
۶۷ از سر جان درگذر گر وصل جانان بایدت
۶۸ ساقیا ساغر شراب کجاست
۶۹ ای باغبان بگو که ره بوستان کجاست
۷۰ منزلگه جانست که جانان من آنجاست
۷۱ این باد کدامست که از کوی شما خاست
۷۲ ایکه از باغ رسالت چو تو شمشاد نخاست
۷۳ این بوی بهارست که از صحن چمن خاست
۷۴ گر نه مرغ چمن از همنفس خویش جداست
۷۵ دلبرا سنبل هندوی تودر تاب چراست
۷۶ کار ما بی قد زیبات نمی آید راست
۷۷ با منت کینه و با جمله صفاست
۷۸ با تو نقشی که در تصور ماست
۷۹ طائر طوریم و خاک آستانت طور ماست
۸۰ کفر سر زلف تو ایمان ماست
۸۱ عقل مرغی ز آشیانه‌ی ماست
۸۲ کاف ونون جزوی از اوراق کتب خانه ماست
۸۳ مائیم آن گدای که سلطان گدای ماست
۸۴ جمشید بنده در دولتسرای ماست
۸۵ رنج از کسی بریم که دردش دوای ماست
۸۶ منزل پیر مغان کوی خرابات فناست
۸۷ گر از جور جانان ننالی رواست
۸۸ شامش از صبح فروزنده درآویخته است
۸۹ شوریده‌ئیست زلف تو کز بند جسته است
۹۰ روی زمین و خون دلم نم گرفته است
۹۱ هیچ می‌دانی چرا اشکم ز چشم افتاده است
۹۲ گرت چو مورچه گرد شکر برآمده است
۹۳ چو سرچشمه‌ی چشم من دیده است
۹۴ مسیح روح را مریم حجابست
۹۵ دلا جان در ره جانان حجابست
۹۶ رخش با آب و آتش در نقابست
۹۷ یاران همه مخمور و قدح پر می نابست
۹۸ هنوزت نرگس اندر عین خوابست
۹۹ آنزمان مهر تو می‌جست که پیمان می‌بست
۱۰۰ رخسار تو شمع کایناتست
۱۰۱ ما هم از شب سایبان برآفتاب انداختست
۱۰۲ ایکه لبت آب شکر ریختست
۱۰۳ کارم از دست دل فرو بستست
۱۰۴ خطی کز تیره شب برخور نوشتست
۱۰۵ جان ما بر آتش و گیسوی جانان تافتست
۱۰۶ ایکه زلف سیهت برگل روی آشفتست
۱۰۷ جانم از غم بلب رسیده‌ی تست
۱۰۸ گر حرص زیردست و طمع زیر پای تست
۱۰۹ مگذر ز ما که خاطر ما در قفای تست
۱۱۰ دلبرا خورشیدتابان ذره‌ئی از روی تست
۱۱۱ پیش صاحب‌نظران ملک سلیمان بادست
۱۱۲ جانم از باده‌ی لعل تو خراب افتادست
۱۱۳ بسته‌ی بند تو از هر دو جهان آزادست
۱۱۴ رمضان آمد و شد کار صراحی از دست
۱۱۵ بشکست دل تنگ من خسته کزین دست
۱۱۶ زلال مشربم از لفظ آبدار خودست
۱۱۷ چو طلعت تو مرا منتهای مقصودست
۱۱۸ هر که او دیده‌ی مردم کش مستت دیدست
۱۱۹ وه که از دست سر زلف سیاهت چه کشیدست
۱۲۰ چو از برگ گلش سنبل دمیدست
۱۲۱ گره‌ی زلف بهم بر زده کاین مشک تتارست
۱۲۲ شعاع چشمه‌ی مهر از فروغ رخسارست
۱۲۳ به بوستان جمالت بهار بسیارست
۱۲۴ نعلم نگر نهاده برآتش که عنبرست
۱۲۵ سحر بگوش صبوحی کشان باده‌پرست
۱۲۶ ای لبت باده‌فروش و دل من باده‌پرست
۱۲۷ ای لبت میگون و جانم می پرست
۱۲۸ گفتمش روی تو صد ره ز قمر خوبترست
۱۲۹ لب شیرین تو هر دم شکر انگیزترست
۱۳۰ بیمار چشم مست تو رنجور خوشترست
۱۳۱ در خنده آن عقیق شکرریز خوشترست
۱۳۲ زاهد مغرور اگر در کعبه باشد فاجرست
۱۳۳ فروغ عارض او یا سپیده سحرست
۱۳۴ این همه مستی ما مستی مستی دگرست
۱۳۵ جان هر زنده دلی زنده بجانی دگرست
۱۳۶ بوستان طلعتش را نوبهاری دیگرست
۱۳۷ آن نه رویست مگر فتنه‌ی دور قمرست
۱۳۸ ز آتشکده و کعبه غرض سوز ونیازست
۱۳۹ از لعل آبدار تو نعلم برآتشست
۱۴۰ ترا که نرگس مخمور و زلف مهپوشست
۱۴۱ باغ و صحرا با سهی سروان نسرین برخوشست
۱۴۲ شکنج زلف سیاه تو بر سمن چو خوشست
۱۴۳ در شب زلف تو مهتابی خوشست
۱۴۴ رخ دل‌فروز تو ماهی خوشست
۱۴۵ بوقت صبح چو آن سرو سیمتن بنشست
۱۴۶ بیش ازین بی همدمی در خانه نتوانم نشست
۱۴۷ خطر بادیه‌ی عشق تو بیش از پیشست
۱۴۸ بهار روی تو بازار مشتری بشکست
۱۴۹ ای بر عذار مهوشت آن زلف پرشکست
۱۵۰ ترا با ما اگر صلحست جنگست
۱۵۱ ابروی تو طاقست که پیوسته هلالست
۱۵۲ رخت خورشید را یات جمالست
۱۵۳ حسن تو نهایت جمالست
۱۵۴ خطت که کتابه‌ی جمالست
۱۵۵ هرکه مجنون نیست از احوال لیلی غافلست
۱۵۶ این چنین صورت گر از آب و گلست
۱۵۷ ای من ز دو چشم نیم مستت مست
۱۵۸ ترا که موی میان هم وجود و هم عدمست
۱۵۹ دوش پیری ز خرابات برون آمد مست
۱۶۰ سحرگه ماه عقرب زلف من مست
۱۶۱ دیشب درآمد از درم آنماه چهره مست
۱۶۲ اگر چه بلبل طبعم هزار دستانست
۱۶۳ نظری کن اگرت خاطر درویشانست
۱۶۴ آن جوهر جانست که در گوهر کانست
۱۶۵ دلم با مردم چشمت چنانست
۱۶۶ مرا یاقوت او قوت روانست
۱۶۷ یاقوت روان بخش تو تا قوت روانست
۱۶۸ گفتم که چرا صورتت از دیده نهانست
۱۶۹ روز رخسار تو ماهی روشنست
۱۷۰ بوقت صبح می روشن آفتاب منست
۱۷۱ سحاب سیل فشان چشم رودبار منست
۱۷۲ گل بستان خرد لفظ دلارای منست
۱۷۳ زلف لیلی صفتت دام دل مجنونست
۱۷۴ آن ترک پریچهره مگر لعبت چینست
۱۷۵ آن حور ماه چهره که رضوان غلام اوست
۱۷۶ گر سردر آورد سرم آنجا که پای اوست
۱۷۷ من بقول دشمنان هرگز نگیرم ترک دوست
۱۷۸ عنبرست آن دام دل یا زلف عنبرسای دوست
۱۷۹ ای فدای قامتت هر سرو بستانی که هست
۱۸۰ ایکه از دفتر حسنت مه تابان بابیست
۱۸۱ از روضه‌ی نعیم جمالش روایتیست
۱۸۲ ای پیک صبا حال پری چهره‌ی ما چیست
۱۸۳ ز زلفش نافه‌ی تاتار تاریست
۱۸۴ برسر کوی عشق بازاریست
۱۸۵ ترا که طره‌ی مشکین و خط زنگاریست
۱۸۶ جان من جان مرا چون ضرر از بیماریست
۱۸۷ نفسی همدم ما باش که عالم نفسیست
۱۸۸ غره‌ی ما جز آن عارض شهرآرا نیست
۱۸۹ نشان بی نشانان بی نشانیست
۱۹۰ بتی که طره او مجمع پریشانیست
۱۹۱ زلف هندوی تو در تابست و ما را تاب نیست
۱۹۲ بدایت غم عشاق را نهایت نیست
۱۹۳ هیچ روئی نیست کز چرخ سیه رو زرد نیست
۱۹۴ کو دل که او بدام غمت پای بند نیست
۱۹۵ هیچکس نیست که منظور مرا ناظر نیست
۱۹۶ عشق سلطانیست کو را حاجت دستور نیست
۱۹۷ اینجا نماز زنده‌دلان جز نیاز نیست
۱۹۸ مرغ جانرا هر دو عالم آشیانی بیش نیست
۱۹۹ روضه‌ی خلد برین بستانسرائی بیش نیست
۲۰۰ حذر کن ز یاری که یاریش نیست
۲۰۱ ورطه‌ی پر خطر عشق ترا ساحل نیست
۲۰۲ آن نگینی که منش می‌طلبم با جم نیست
۲۰۳ اگر ترا غم امثال ما بود غم نیست
۲۰۴ اهل دل را از لب شیرین جانان چاره نیست
۲۰۵ کدام دل که گرفتار و پای بند تو نیست
۲۰۶ در سر زلف سیاه تو چه سوداست که نیست
۲۰۷ شمع ما مامول هر پروانه نیست
۲۰۸ شمع ما شمعیست کو منظور هر پروانه نیست
۲۰۹ گرچه کاری چو عشقبازی نیست
۲۱۰ مشنو که مرا با لب لعلت هوسی نیست
۲۱۱ هیچ دل نیست که میلش بدلارائی نیست
۲۱۲ بر سر کوی خرابات محبت کوئیست
۲۱۳ دیشب دلم ز ملک دو عالم خبر نداشت
۲۱۴ کاروان خیمه به صحرا زد و محمل بگذشت
۲۱۵ ای قمر تابی از بناگوشت
۲۱۶ لعل شیرین تو وصفش بر شکر باید نوشت
۲۱۷ منزل ار یار قرینست چه دوزخ چه بهشت
۲۱۸ ز کفر زلفت ایمان می‌توان یافت
۲۱۹ هیچ داری خبر ای یار که آن یار برفت
۲۲۰ ترک من ترک من بی سر و پا کرد و برفت
۲۲۱ ابر نیسان باغ را در للی لالا گرفت
۲۲۲ سنبلش برگ ارغوان بگرفت
۲۲۳ بر مه از سنبل پر چین تو پر چین بگرفت
۲۲۴ چو آن فتنه از خواب سر بر گرفت
۲۲۵ سپیده دم که جهان بوی نوبهار گرفت
۲۲۶ دردا که یار در غم و دردم بماند و رفت
۲۲۷ نوبت زدند و مرغ سحر بانگ صبح گفت
۲۲۸ ای جان جهان جان وجهان برخی جانت
۲۲۹ بحز از کمر ندیدم سر موئی از میانت
۲۳۰ ز عشق غمزه و ابروی آن صنم پیوست
۲۳۱ خنک آن باد که باشد گذرش بر کویت
۲۳۲ برون ز جام دمادم مجوی این دم هیچ
۲۳۳ میانش موئی و شیرین دهان هیچ
۲۳۴ بنوش لعل مذاب از زمردین اقداح
۲۳۵ حیات بخش بود باده خاصه وقت صبوح
۲۳۶ ببوی زلف تو دادم دل شکسته بباد
۲۳۷ یاد باد آنکو مرا هرگز نگوید یاد باد
۲۳۸ پیه سوز چشم من سرشمع ایوان تو باد
۲۳۹ نسیم باد صبا جان من فدای تو باد
۲۴۰ تا دلم در خم آن زلف سمن‌سا افتاد
۲۴۱ چوعکس روی تو در ساغر شراب افتاد
۲۴۲ دلبرم را پر طوطی بر شکر خواهد فتاد
۲۴۳ گهی که شرح فراقت کنم بدیده سواد
۲۴۴ چون سنبل تو سلسله بر ارغوان نهاد
۲۴۵ بدان ورق که صبا در کف شکوفه نهاد
۲۴۶ یاد باد آنکه نیاورد ز من روزی یاد
۲۴۷ دل من زحمت جان برنتابد
۲۴۸ هندوئی را باغبان سوی گلستان می‌فرستد
۲۴۹ چون مرا دیده بر آن آتش رخسار افتد
۲۵۰ از باد صبا در سر زلفش چو خم افتد
۲۵۱ چون طره عنبر شکنش در شکن افتد
۲۵۲ هر کرا یار یار می‌افتد
۲۵۳ مه چنین دلستان نمی‌افتد
۲۵۴ لطافت دهنش در بیان نمی‌گنجد
۲۵۵ اگر آن ماه مهربان گردد
۲۵۶ ز جام عشق تو عقلم خراب می‌گردد
۲۵۷ چه بادست اینکه می‌آید که بوی یار ما دارد
۲۵۸ در راه قربت ما ره‌بان چه کار دارد
۲۵۹ با درد دردنوشان درمان چه کار دارد
۲۶۰ درد محبت درمان ندارد
۲۶۱ کسی کو دل بر جانان ندارد
۲۶۲ آن پریچهره که جور و ستم آئین دارد
۲۶۳ هر کو بصری دارد با او نظری دارد
۲۶۴ دل من باز هوای سر کوئی دارد
۲۶۵ کدام یار که ما را پیام یار آرد
۲۶۶ چون صبا نکهت آن زلف پریشان آرد
۲۶۷ خدنگ غمزه‌ی جادو چو در کمان آرد
۲۶۸ نقاش که او صورت ارژنگ نگارد
۲۶۹ کاروان ختنی مشک ختا می‌آرد
۲۷۰ دل من جان ز غم عشق تو آسان نبرد
۲۷۱ قصه غصه فرهاد بشیرین که برد
۲۷۲ پیغام بلبلان بگلستان که می‌برد
۲۷۳ توئی که لعل تو دست از عقیق کانی برد
۲۷۴ سپیده‌دم که صبا دامن سمن بدرد
۲۷۵ تاجداری کند آنکس که ز سردر گذرد
۲۷۶ خنک آن باد که برخاک خراسان گذرد
۲۷۷ ترک من ترک من گرفت و خطا کرد
۲۷۸ چو شام شد بشبستان باید کرد
۲۷۹ به دشمنان گله از دوستان نشاید کرد
۲۸۰ ماه من دوش سر از جیب ملاحت برکرد
۲۸۱ جان توجه بروی مهوش کرد
۲۸۲ باز عزم شراب خواهم کرد
۲۸۳ مه را اگر از مشک ز ره پوش توان کرد
۲۸۴ بی لاله رخان روی بصحرا نتوان کرد
۲۸۵ پشت بر یار گمان ابرو ما نتوان کرد
۲۸۶ بر سر کوی تو اندیشه‌ی جان نتوان کرد
۲۸۷ هر کو چو شمع ز آتش دل تاج سر نکرد
۲۸۸ سپیده‌دم که صبا بر چمن گذر می‌کرد
۲۸۹ طوطی از پسته‌ی تنگ تو شکر گرد آورد
۲۹۰ سوز غم تو آتشم از جان بر آورد
۲۹۱ من خاک آن بادم که او بوی دلارام آورد
۲۹۲ گل نهالی به بوستان آورد
۲۹۳ کس نیست که دست من غمخوار بگیرد
۲۹۴ چون خط تو گرد رخ گلرنگ بگیرد
۲۹۵ دلم دیده از دوستان برنگیرد
۲۹۶ دلم که حلقه‌ی گیسوی یار می‌گیرد
۲۹۷ طوطی چو سخن گوئی پیش شکرت میرد
۲۹۸ مرغ در راه او پر اندازد
۲۹۹ چون طوطی خط تو پر بر شکر اندازد
۳۰۰ تا برآید نفس از عشق دمی باید زد
۳۰۱ وصل آن ترک ختا ملکت خاقان ارزد
۳۰۲ صحبت جان جهان جان و جهان می‌ارزد
۳۰۳ حدیث آرزومندی جوابی هم نمی‌ارزد
۳۰۴ بهار دهر بباد خزان نمی‌ارزد
۳۰۵ همه گنج جهان ماری نیرزد
۳۰۶ دلا سود عالم زیانی نیرزد
۳۰۷ چو ترک مهوشم از خواب مست برخیزد
۳۰۸ آن فتنه چو برخیزد صد فتنه برانگیزد
۳۰۹ آنکو به شکر ریزی شور از شکر انگیزد
۳۱۰ کسی کزان سر زلف دو تا نمی‌ترسد
۳۱۱ دلم از دست بشد تا بسر او چه رسد
۳۱۲ این ترک زنگاری کمان از خیل خاقان می‌رسد
۳۱۳ خطی که بر سمن آن گلعذار بنویسد
۳۱۴ گر سر صحبت این بی سر و پایت باشد
۳۱۵ درد غم عشق را طبیب نباشد
۳۱۶ شام شکستگان را هرگز سحر نباشد
۳۱۷ روی نکو بی وجود ناز نباشد
۳۱۸ مردان این قدم را باید که سر نباشد
۳۱۹ کی طرف گلستان چو سر کوی تو باشد
۳۲۰ ز حال بی‌خبرانت خبر نمی‌باشد
۳۲۱ تا چین آن دو زلف سمن‌سا پدید شد
۳۲۲ مرا ای بخت یاری کن چو یار از دست بیرون شد
۳۲۳ دامن گل نبرد هر که ز خار اندیشد
۳۲۴ هر که او را قدمی هست ز سر نندیشد
۳۲۵ اسیر قید محبت ز جان نیندیشد
۳۲۶ گر دلم روز وداع از پی محمل می‌شد
۳۲۷ ایکه از شرمت خوی از رخساره‌ی خور می‌چکد
۳۲۸ یارش نتوان گفت که از یار بنالد
۳۲۹ نی ز دود دل پرآتش ما می‌نالد
۳۳۰ لب چو بگشود ز تنگ شکرم یاد آمد
۳۳۱ ماه فرو رفت و آفتاب برآمد
۳۳۲ خسرو انجم بگه بام برآمد
۳۳۳ وقت صبوح آن زمان که ماه برآمد
۳۳۴ از صومعه پیری بخرابات درآمد
۳۳۵ شکر تنگ تو تنگ شکر آمد
۳۳۶ مراد بین که به پیش مرید باز آمد
۳۳۷ یار ثابت قدم اینک ز سفر باز آمد
۳۳۸ بنگر ای شمع که پروانه دگر باز آمد
۳۳۹ عید آمد و آنماه دلافروز نیامد
۳۴۰ سریست مرا با تو که اغیار نداند
۳۴۱ کس حال من سوخته جز شمع نداند
۳۴۲ عجب دارم گر او حالم نداند
۳۴۳ حدیث جان بجز جانان نداند
۳۴۴ که می‌رود که پیامم به شهریار رساند
۳۴۵ درد من دلخسته بدرمان که رساند
۳۴۶ گویند که صبرآتش عشقت بنشاند
۳۴۷ ماجرائی که دل سوخته می‌پوشاند
۳۴۸ دل بدست یار و غم در دل بماند
۳۴۹ ما برکنار و با تو کمر در میان بماند
۳۵۰ حدیث عشق ز ما یادگار خواهد ماند
۳۵۱ هر که را سکه درستست بزر باز نماند
۳۵۲ گل اندامی که گلگون می‌دواند
۳۵۳ اگر ز پیش برانی مرا که برخواند
۳۵۴ آن خط شب مثال که بر خور نوشته‌اند
۳۵۵ رنج ما بردیم و گنج ارباب دولت برده‌اند
۳۵۶ خورشید را ز مشک زره پوش کرده‌اند
۳۵۷ شام خون آشام گیسو را اگر چین کرده‌اند
۳۵۸ زنده‌اند آنها که پیش چشم خوبان مرده‌اند
۳۵۹ خورشید را به سایه‌ی شب در نشانده‌اند
۳۶۰ این دلبران که پرده برخ در کشیده‌اند
۳۶۱ زهی زلفت گرهگیری پر از بند
۳۶۲ ای ساربان به قتل ضعیفان کمر مبند
۳۶۳ عاقل ندهد عاشق دلسوخته را پند
۳۶۴ همرهان رفتند و ما را در سفر بگذاشتند
۳۶۵ دل مجروح مرا آگهی از جان دادند
۳۶۶ دوش چون در شکن طره‌ی شب چین دادند
۳۶۷ این چه نامه‌ست که از کشور یار آوردند
۳۶۸ خیمه‌ی نوروز بر صحرا زدند
۳۶۹ ز چشم مست تو آنها که آگهی دارند
۳۷۰ ساقیان آبم بجام لعل شکر خا برند
۳۷۱ مرغان این چمن همه بی بال و بی پرند
۳۷۲ چون ترک من سپاه حبش برختن زند
۳۷۳ هم عفی الله نی که ما را مرحبائی می‌زند
۳۷۴ تا درد نیابند دوا را نشناسند
۳۷۵ ساقیا می زین فزون‌تر کن که میخواران بسند
۳۷۶ چون خط سبز تو بر آفتاب بنویسند
۳۷۷ هر نسخه که در وصف خط یار نویسند
۳۷۸ می‌کشندم بخرابات و در آن می‌کوشند
۳۷۹ در آن مجلس که جام عشق نوشند
۳۸۰ کسی که پشت بر آن روی چون نگار کند
۳۸۱ نور رویت تاب در شمع شبستان افکند
۳۸۲ ترکم از غمزه چو ناوک بکمان در فکند
۳۸۳ آنکه هرگز نظری با من شیدا نکند
۳۸۴ هیچکس نیست که وصل تو تمنا نکند
۳۸۵ جان وطن بر در جانان چه کند گر نکند
۳۸۶ گمان مبر که دلم میل دوستان نکند
۳۸۷ سنبلش غارت ایمان نکند چون نکند
۳۸۸ چنانکه صید دل آن چشم آهوانه کند
۳۸۹ چون سایبان آفتاب از مشک تاتاری کند
۳۹۰ ماه من مشک سیه در دامن گل می‌کند
۳۹۱ گمان مبر که در آفاق اهل حسن کمند
۳۹۲ سوی دیرم نگذارند که غیرم دانند
۳۹۳ طره‌های تو کمند افکن طرارانند
۳۹۴ مستم آنجا مبر ای یار که سرمستانند
۳۹۵ چه کسانند که در قصد دل ریش کسانند
۳۹۶ صوفی اگرش باده‌ی صافی نچشانند
۳۹۷ چو مطربان سحر چنگ در رباب زنند
۳۹۸ ساقیان چون دم از شراب زنند
۳۹۹ چو مطربان سحر آهنگ زیر و بام کنند
۴۰۰ پای کوبان در سراندازی چو سربازی کنند
۴۰۱ پری رخان که برخ رشک لعبت چینند
۴۰۲ اهل دل پیش تو مردن ز خدا می‌خواهند
۴۰۳ عاقلان کی دل بدست زلف دلداران دهند
۴۰۴ اهل تحقیق چو در کوی خرابات آیند
۴۰۵ بنشین تا نفسی آتش ما بنشیند
۴۰۶ تنم تنها نمی‌خواهد که در کاشانه بنشیند
۴۰۷ به آب گل رخ آن گلعذار می‌شویند
۴۰۸ دیگرانرا عیش و شادی گر چه در صحرا بود
۴۰۹ آن رفت که میل دل من سوی شما بود
۴۱۰ گردون کنایتی ز سر بام ما بود
۴۱۱ یاد باد آن شب که دلبر مست و دل در دست بود
۴۱۲ مرا ز مهر رخت کی ملال خواهد بود
۴۱۳ اگر دو چشم تو مست مدام خواهد بود
۴۱۴ تا ترا برگ ما نخواهد بود
۴۱۵ ترک من گوئی که بازش خاطر نخجیر بود
۴۱۶ دوشم بشمع روی چو ماهت نیاز بود
۴۱۷ یاد باد آن شب که در مجلس خروش چنگ بود
۴۱۸ دوشم وطن بجز در دیر مغان نبود
۴۱۹ بی گلبن وصلت بگلستان نتوان بود
۴۲۰ دیشب همه منزل من کوی مغان بود
۴۲۱ بی رخ حور بجنت نفسی نتوان بود
۴۲۲ آن زمان کز من دلسوخته آثار نبود
۴۲۳ آندم که نه شمع و نه لگن بود
۴۲۴ وفات به بود آنرا که در وفای تو نبود
۴۲۵ مشنو که چراغ دل من روی تو نبود
۴۲۶ دوش کز طوفان اشکم آب دریا رفته بود
۴۲۷ شبی با یار در خلوت مرا عیشی نهانی بود
۴۲۸ مرا وقتی نگاری خرگهی بود
۴۲۹ راستی را در سپاهان خوش بود آواز رود
۴۳۰ نقش رویت بچه رو از دل پر خون برود
۴۳۱ ترک تیرانداز من کز پیش لشکر می‌رود
۴۳۲ تشنه‌ی غنچه سیراب ترا آب چه سود
۴۳۳ باش تا روی تو خورشید جهانتاب شود
۴۳۴ ایکه هر دم عنبرت بر نسترن چنبر شود
۴۳۵ هر کو نظر کند بتو صاحب‌نظر شود
۴۳۶ بیا که بی سر زلفت مرا بسر نشود
۴۳۷ گر مرا بخت درین واقعه یاور نشود
۴۳۸ گرمی خسرو و شیرین بشکر کم نشود
۴۳۹ عجب از قافله دارم که بدر می‌نشود
۴۴۰ زهی لعل تو در درج منضود
۴۴۱ مهره‌ی مهر چو از حقه مینا بنمود
۴۴۲ چشمت دل پر ز تاب خواهد
۴۴۳ دلم بی وصل جانان جان نخواهد
۴۴۴ جان بر افشان اگرت صحبت جانان باید
۴۴۵ هرکه با نرگس سرمست تو در کار آید
۴۴۶ سحر چو بوی گل از طرف مرغزار برآید
۴۴۷ پیداست که از دود دم ما چه برآید
۴۴۸ بسالی کی چنان ماهی برآید
۴۴۹ گوئی بت من چون ز شبستان بدر آید
۴۵۰ به خشم رفته‌ی ما گر به صلح باز آید
۴۵۱ بلبل دلشده از گل به چه رو باز آید
۴۵۲ عشقست که چون پرده ز رخ باز گشاید
۴۵۳ چون برقع شبرنگ ز عارض بگشاید
۴۵۴ نسیم باد صبا چون ز بوستان آید
۴۵۵ یا رب این هدهد میمون ز کجا می‌آید
۴۵۶ گلی به رنگ تو از غنچه بر نمی‌آید
۴۵۷ این چه بادست که از سوی چمن می‌آید
۴۵۸ کدام دل که ز دوری به جان نمی‌آید
۴۵۹ مرا دلیست که تا جان برون نمی‌آید
۴۶۰ ناله‌ئی کان ز دل چنگ برون می‌آید
۴۶۱ کسی را از تو کامی برنیاید
۴۶۲ مهی چون او به ماهی برنیاید
۴۶۳ در پای تو هرکس که سر انداز نیاید
۴۶۴ جز ناله کسی مونس و دمساز نیاید
۴۶۵ به مهر روی تو در آفتاب نتوان دید
۴۶۶ وهم بسی رفت و مکانش ندید
۴۶۷ صبح چون گلشن جمال تو دید
۴۶۸ جادوئی چون نرگس مستت به بیماری که دید
۴۶۹ مستم ز در خانه‌ی خمار برآرید
۴۷۰ سبزه پیرامن سرچشمه‌ی نوشش نگرید
۴۷۱ آخر از سوز دل شبهای من یاد آورید
۴۷۲ دوش چون موکب سلطان خیالش برسید
۴۷۳ حدیث شمع از پروانه پرسید
۴۷۴ سخن یار ز اغیار بباید پوشید
۴۷۵ همچو شمعم بشبستان حرم یاد کنید
۴۷۶ آن شکر لب که نباتش ز شکر می‌روید
۴۷۷ کیست که با من حدیث یار بگوید
۴۷۸ ز شهریار که آید که حال یار بگوید
۴۷۹ مرغ جم باز حدیثی ز سبا می‌گوید
۴۸۰ دست گیرید و بدستم می گلفام دهید
۴۸۱ ای پرده سرایان که درین پرده سرائید
۴۸۲ خدا را از سر زاری بگوئید
۴۸۳ ای پیر مغان شربتم از درد مغان آر
۴۸۴ زهی تاری ز زلفت مشگ تاتار
۴۸۵ مسیح وقتی ازین خسته دم دریغ مدار
۴۸۶ ایا صبا گرت افتد بکوی دوست گذار
۴۸۷ برو ای خواجه و شه را بگدا باز گذار
۴۸۸ طره بفشان و مرا بیش پریشان مگذار
۴۸۹ بجز نسیم که یابد نصیبی از گلزار
۴۹۰ چو هست قرب حقیقی چه غم ز بعد مزار
۴۹۱ ماه یا جنتست یا رخسار
۴۹۲ ای نغمه‌ی خوشت دم داود را شعار
۴۹۳ سبحان من یسبحه الرمل فی القفار
۴۹۴ قلم گرفتم و می‌خواستم که بر طومار
۴۹۵ منم ز مهر رخت روی کرده در دیوار
۴۹۶ ای خوش وصل یار و فصل بهار
۴۹۷ حبذا پای گل و صبحدم و فصل بهار
۴۹۸ مائیم و عشق و کنج خرابات و روی یار
۴۹۹ آشنای تو ز بیگانه و خویشش چه خبر
۵۰۰ ما را ز پرده‌ی تو دل از پرده شد بدر
۵۰۱ ای دل ار سودای جانان داری از جان درگذر
۵۰۲ شمسه‌ی چین را طلوع ازطرف بغتاقش نگر
۵۰۳ ای تتق بسته از تیره شب برقمر
۵۰۴ بوستان جنتست و سروم حور
۵۰۵ زهی طناب سراپرده‌ی تو گیسوی حور
۵۰۶ گر یار یار باشدت ای یار غم مخور
۵۰۷ دوری از ما مکن ای چشم بد از روی تو دور
۵۰۸ برافکن سایبان ظلمت از نور
۵۰۹ بیار باده که شب ظلمتست و شاهد نور
۵۱۰ پندم به چه عقل می‌دهد پیر
۵۱۱ معلوم نگردد سخن عشق بتقریر
۵۱۲ فتاده‌ام من دیوانه در غم تو اسیر
۵۱۳ برگیر دل ز ملک جهان و جهان بگیر
۵۱۴ با عقیق لب او لعل بدخشان کم گیر
۵۱۵ بیدلی گردل ز دلبر برنگیرد گومگیر
۵۱۶ ترک عالم گیر و عالم را مسخر کرده گیر
۵۱۷ دامن خرگه برافکن ای بت کشمیر
۵۱۸ کار من شکسته بسامان رسید باز
۵۱۹ ای دل ار صحبت جانان طلبی جان درباز
۵۲۰ بستیم دل در آن سر زلف دراز باز
۵۲۱ چون کوتهست دستم از آن گیسوی دراز
۵۲۲ خادمه‌ی عود سوز مطربه‌ی عود ساز
۵۲۳ ای شده بر مه ز شبه مهره ساز
۵۲۴ پیش عاقل نیاز چیست نماز
۵۲۵ کجا بود من مدهوش را حضور نماز
۵۲۶ بنده محمودست و سلطان در ره معنی ایاز
۵۲۷ روز عیش و طرب و عید صیامست امروز
۵۲۸ این غزل یک دو نوبت از سرسوز
۵۲۹ در جهان قصه حسن تو نشد فاش هنوز
۵۳۰ برگ نسرین ترا بی خار می‌یابم هنوز
۵۳۱ نشست شمع سحر ای چراغ مجلسیان خیز
۵۳۲ بگشا بشکر خنده لب لعل شکرریز
۵۳۳ ای دلم را شکر جان‌پرورت چون جان عزیز
۵۳۴ ز لعل عیسویان قصه مسیحا پرس
۵۳۵ معنی این صورت از صورتگران چین بپرس
۵۳۶ ای مرغ خوش‌نوا چه فرو بسته‌ئی نفس
۵۳۷ نه مرا بر سر کوی تو بجز سایه جلیس
۵۳۸ به فلک می‌رسد خروش خروس
۵۳۹ الوداع ای دلبر نامهربان بدرود باش
۵۴۰ کارم از بی سیمی ار چون زر نباشد گومباش
۵۴۱ یار ما را گر غمی از یار نبود گو مباش
۵۴۲ زهی مستی من ز بادام مستش
۵۴۳ مستم ز دو چشم نیمه مستش
۵۴۴ مبرید نام عنبر بر زلف چون کمندش
۵۴۵ رخت شمع شبستان می‌نهندش
۵۴۶ سرو را پای به گل می‌رود از رفتارش
۵۴۷ رقیب اگر بجفا باز داردم ز درش
۵۴۸ گلزار جنتست رخ حور پیکرش
۵۴۹ آن ماه بین که فتنه شود مهر انورش
۵۵۰ هر دل غمزده کان غمزه بود غمازش
۵۵۱ رقم ز غالیه بر طرف لاله زار مکش
۵۵۲ گر چه تنگست دلم چون دهن خندانش
۵۵۳ آه از آن یار که نبود خبر از یارانش
۵۵۴ اگر او سخن نگوید سخنست در دهانش
۵۵۵ دگر وجود ندارد لطیفه‌ئی ز دهانش
۵۵۶ بیرون ز کمر هیچ ندیدم ز میانش
۵۵۷ آنکه جز نام نیابند نشان از دهنش
۵۵۸ حسد از هیچ ندارم مگر از پیرهنش
۵۵۹ ترک خنجرکش لشکرشکن ترلک پوش
۵۶۰ ای شب زلفت غالیه سا وی مه رویت غالیه پوش
۵۶۱ ای شبت غالیه آسا و مهت غالیه پوش
۵۶۲ ای دو چشم خوش پر خواب تو درخوابی خوش
۵۶۳ ای حلقه زده افعی مشکین تو بر دوش
۵۶۴ سخنی گفتم و صد قول خطا کردم گوش
۵۶۵ چو جام لعل تو نوشم کجا بماند هوش
۵۶۶ ای دل مکن انکار و از این کار میندیش
۵۶۷ پرده از رخ بفکن ای خود پرده‌ی رخسار خویش
۵۶۸ آورده ایم روی بسوی دیار خویش
۵۶۹ به شهریار بگوئید حال این درویش
۵۷۰ به بزمگاه صبوحی کنون بمجلس خاص
۵۷۱ بده آن راح روان بخش که در مجلس خاص
۵۷۲ بسوز سینه رسند اهل دل بذوق سماع
۵۷۳ بیار باده که وقت گلست و موسم باغ
۵۷۴ چون آتش خور شعله زد از شیشه شفاف
۵۷۵ شمیم باغ بهشتست با نسیم عراق
۵۷۶ ای برده عارضت به لطافت ز مه سبق
۵۷۷ چو حرفی بخوانی ز طومار عشق
۵۷۸ طفل بود در نظر پیر عشق
۵۷۹ باز برافراختیم رایت سلطان عشق
۵۸۰ سری بالعیس اصحابی ولی فی العیس معشوق
۵۸۱ ای سرو خرامنده‌ی بستان حقایق
۵۸۲ نکهت روضه‌ی خلدست که می‌بیزد مشک
۵۸۳ وه چه شیرینست لعلش اندرو پنهان نمک
۵۸۴ دیدم از دور بتی کاکلکش مشکینک
۵۸۵ ای روان از شکر تنگ تو شکر تنگ تنگ
۵۸۶ نیستی آنکه زنی شیشه‌ی هستی برسنگ
۵۸۷ چو هیچگونه ندارم بحضرت تو مجال
۵۸۸ یکدم ز قال بگذر اگر واقفی ز حال
۵۸۹ گشت معلوم کنون قیمت ایام وصال
۵۹۰ سبحان من تقدس بالعز و الجلال
۵۹۱ زهی ز باده‌ی لعلت در آتش آب زلال
۵۹۲ ای سواد خط توشرح مصابیح جمال
۵۹۳ زهی گرفته خور از طلعت تو فال جمال
۵۹۴ زهی زلفت شکسته نرخ سنبل
۵۹۵ شب رحیل ز افغان خستگان مراحل
۵۹۶ ای دل من بسته در آن زنجیر سمن‌سا دل
۵۹۷ دلم مرید مرادست و دیده رهبر دل
۵۹۸ ای ماه تو مهر انور دل
۵۹۹ دلم ربودی و رفتی ولی نمی‌روی از دل
۶۰۰ ای غم عشق تو آتش زده در خرمن دل
۶۰۱ رحمتی گر نکند بر دلم آن سنگین دل
۶۰۲ مرا که راه نماید کنون به خانه‌ی دل
۶۰۳ گر گنج طلب داری از مار مترس ای دل
۶۰۴ مقاربت نشود مرتفع ببعد منازل
۶۰۵ ای کرده تیره شب را بر آفتاب منزل
۶۰۶ هرگه که ز خرگه بچمن بار دهد گل
۶۰۷ باغبان گو برو باد مپیما کز گل
۶۰۸ خوشا با دوستان در بوستان گل
۶۰۹ مرا که نیست بخاک درت امید وصول
۶۱۰ یا مسرع الشمال اذا تحصل الوصول
۶۱۱ سپیده دم که برآمد خروش بانگ رحیل
۶۱۲ نوبتی صبح برآمد ببام
۶۱۳ برآمد بانگ مرغ و نوبت بام
۶۱۴ آفتابست یا ستاره‌ی بام
۶۱۵ تبت یا ذا الجلال و الا کرام
۶۱۶ خوشا به مجلس شوریدگان درد آشام
۶۱۷ مگر که صبح من امشب اسیر گشت بشام
۶۱۸ عارض ترکان نگر در چین جعد مشک فام
۶۱۹ حن فی روض الهوی قلبی کماناح الحمام
۶۲۰ گر چه من آب رخ از خاک درت یافته‌ام
۶۲۱ من ز دست دیده و دل در بلا افتاده‌ام
۶۲۲ سلامی به جانان فرستاده‌ام
۶۲۳ گر نگویم دوستی از دوستانت بوده‌ام
۶۲۴ هیچ می‌دانی که دیشب در غمش چون بوده‌ام
۶۲۵ چو نام تو در نامه‌ئی دیده‌ام
۶۲۶ هردم آرد باد صبح از روضه‌ی رضوان پیام
۶۲۷ چشم پرخواب گشودی و ببستی خوابم
۶۲۸ دل گل زنده گردد از دم خم
۶۲۹ ای تنم کرده ز غم موئی و در مو زده خم
۶۳۰ چو چشم مست تو می پرستم
۶۳۱ ز لعلم ساغری در ده که چون چشم تو سرمستم
۶۳۲ من از آن لحظه که در چشم تو دیدم مستم
۶۳۳ امروز که من عاشق و دیوانه و مستم
۶۳۴ تخفیف کن از دور من این باده که مستم
۶۳۵ رند و دردی کش و مستم چه توان کرد چو هستم
۶۳۶ روزگاری روی در روی نگاری داشتم
۶۳۷ صبحدم دل را مقیم خلوت جان یافتم
۶۳۸ بدانکه بوی تو آورد صبحدم بادم
۶۳۹ در چمن دوش ببوی تو گذر می‌کردم
۶۴۰ می‌گذشتی و من از دور نظر می‌کردم
۶۴۱ عشق آن بت ساکن میخانه می‌گرداندم
۶۴۲ گر می‌کشندم ور می‌کشندم
۶۴۳ وقتست کز ورای سراپرده‌ی عدم
۶۴۴ با روی چون گلنارش از برگ سمن باز آمدم
۶۴۵ رخشنده‌تر از مهر رخش ماه ندیدم
۶۴۶ نکنم حدیث شکر چو لبت گزیدم
۶۴۷ روزی به سر کوی خرابات رسیدم
۶۴۸ نشان روی تو جستم به هر کجا که رسیدم
۶۴۹ بلبلان که رساند نسیم باغ ارم
۶۵۰ ایدل ار خواهی به دولتخانه‌ی جانت برم
۶۵۱ دوش می‌آید نگار بربرم
۶۵۲ چو برکشی علم قربت از حریم حرم
۶۵۳ بزن بنوک خدنگم که پیش دست تو میرم
۶۵۴ اشکست که می‌گردد در کوی تو همرازم
۶۵۵ بیا که هندوی گیسوی دلستان تو باشم
۶۵۶ ای روی تو چشمه‌ی خور چشم
۶۵۷ ای لاله برگ خویش نظرت گلستان چشم
۶۵۸ تا چند به شادی می غمهای تو نوشم
۶۵۹ می‌درم جامه و از مدعیان می‌پوشم
۶۶۰ ترا که گنج گشودی ز زخم مار چه غم
۶۶۱ من بار هجر می‌کشم و ناقه محملم
۶۶۲ آید ز نی حدیثی هر دم بگوش جانم
۶۶۳ من آن مرغ همایونم که باز چتر سلطانم
۶۶۴ من همان به که بسوزم ز غم و دم نزنم
۶۶۵ گر من خمار خود ز لب یار بشکنم
۶۶۶ ز روی خوب تو گفتم که پرده برفکنم
۶۶۷ نیست بی روی تو میل گل و برگ سمنم
۶۶۸ مدام آن نرگس سرمست را در خواب می‌بینم
۶۶۹ گلی به رنگ تو در بوستان نمی‌بینم
۶۷۰ آن ماه پری رخ را در خانه نمی‌بینم
۶۷۱ خرم آنروز که از خطه‌ی کرمان بروم
۶۷۲ من بیدل نگر از صحبت جانان محروم
۶۷۳ این چه بادست کزو بوی شما می‌شنوم
۶۷۴ این چه بویست که از باد صبا می‌شنوم
۶۷۵ حکایت رخت از آفتاب می‌شنوم
۶۷۶ نسیم زلف تو از نوبهار می‌شنوم
۶۷۷ مدتی شد که درین شهر گرفتار توایم
۶۷۸ با لعل او ز جوهر جان در گذشته‌ایم
۶۷۹ ما حاصل از جهان غم دلبر گرفته‌ایم
۶۸۰ ما قدح کشتی و دل را همچو دریا کرده‌ایم
۶۸۱ چون ما بکفر زلف تو اقرار کرده‌ایم
۶۸۲ به گدائی به سر کوی شما آمده‌ایم
۶۸۳ باز هشیار برون رفته و مست آمده‌ایم
۶۸۴ ما بدرگاه تو از کوی نیاز آمده‌ایم
۶۸۵ ما به نظاره‌ی رویت بجهان آمده‌ایم
۶۸۶ کشتی ما کو که ما زورق درآب افکنده‌ایم
۶۸۷ اشارت کرده بودی تا بیایم
۶۸۸ ما ز رخ کار خویش پرده بر انداختیم
۶۸۹ ما دلی ایثار او کردیم و جانی یافتیم
۶۹۰ مردیم در خمار و شرابی نیافتیم
۶۹۱ آنکه لعلش عین آب زندگانی یافتیم
۶۹۲ ما نوای خویش را در بینوائی یافتیم
۶۹۳ دو جان وقف حریم حرم او کردیم
۶۹۴ اهل دل را خبر از عالم جان آوردیم
۶۹۵ دل به دست غم سودای تو دادیم و شدیم
۶۹۶ گر شدیم از کویت ای ترک ختا باز آمدیم
۶۹۷ باز چون بلبل بصد دستان ببستان آمدیم
۶۹۸ شمع بنشست ز باد سحری خیز ندیم
۶۹۹ نسیم باد بهاری وزید خیز ندیم
۷۰۰ ما سر بنهادیم و به سامان نرسیدیم
۷۰۱ از عمر چو این یک دو نفس بیش نداریم
۷۰۲ داریم دلی پر غم و غمخوار نداریم
۷۰۳ ما مست می لعل روان پرور یاریم
۷۰۴ اکنون که از بهشت نشان می‌دهد نسیم
۷۰۵ کی آمدی ز تتار ای صبای مشک نسیم
۷۰۶ ما جرعه چشانیم ولی خضر و شانیم
۷۰۷ خیزید ای میخوارگان تا خیمه بر گردون زنیم
۷۰۸ خیز تا برگ صبوحی بچمن ساز کنیم
۷۰۹ خیز تا باده در پیاله کنیم
۷۱۰ نشان دل بی نشان از که جویم
۷۱۱ دلداده‌ایم وز پی دلدار می‌رویم
۷۱۲ درد دل خویش با که گویم
۷۱۳ ز باد نکهت دو تات می‌جوئیم
۷۱۴ ای بت یاقوت لب وی مه نامهربان
۷۱۵ ای رخت شمع بت پرستان شمع برون بر از شبستان
۷۱۶ ای رخ تو قبله‌ی خورشید پرستان
۷۱۷ چه خوشست باده خوردن به صبوح در گلستان
۷۱۸ ای چشم تو بند مستان
۷۱۹ ببوستان می گل بوی لاله گون مستان
۷۲۰ نرگس مستت فتنه‌ی مستان
۷۲۱ ای بوستان عارض تو گلستان جان
۷۲۲ ای لب و گفتار تو کام دل و قوت جان
۷۲۳ ای چشم می پرستت آشوب چشم بندان
۷۲۴ ای می لعل تو کام رندان
۷۲۵ به من رسید نوید وصال دلداران
۷۲۶ چو چشم خفته بگشودی ببستی خواب بیداران
۷۲۷ ای غمزه‌ی جادویت افسونگر بیماران
۷۲۸ تا چند دم از گل زنی ای باد بهاران
۷۲۹ چه خوش باشد میان لاله زاران
۷۳۰ ای نسیم سحری بوی بهارم برسان
۷۳۱ ای صبا غلغل بلبل بگلستان برسان
۷۳۲ یا رب ز باغ وصل نسیمی بمن رسان
۷۳۳ در تابم از دو هندوی آتش پرستشان
۷۳۴ خوشا چشمی که بیند روی ترکان
۷۳۵ خوشا صبح و صبوحی با همالان
۷۳۶ ای کفر سر زلف تو غارتگر ایمان
۷۳۷ دلا از جان زبان درکش که جانان
۷۳۸ زهی روی تو صبح شب نشینان
۷۳۹ ای زلف تو زنجیر دل حلقه ربایان
۷۴۰ سخن عشق نشاید بر هر کس گفتن
۷۴۱ نه درد عشق می‌یارم نهفتن
۷۴۲ نی نگر با اهل دل هر دم بمعنی در سخن
۷۴۳ دوش چون از لعل میگون تو می‌گفتم سخن
۷۴۴ هندوی آن کاکل ترکانه می‌باید شدن
۷۴۵ بسی خون جگر دارد سر زلف تو در گردن
۷۴۶ بر اشکم کهربا آبیست روشن
۷۴۷ ترا که گفت که قصد دل شکسته‌ی ما کن
۷۴۸ ای خواجه مرا با می و میخانه رها کن
۷۴۹ وقت صبوح شد بشبستان شتاب کن
۷۵۰ ای صبا احوال دل با آن صنم تقریر کن
۷۵۱ خویش را در کوی بیخویشی فکن
۷۵۲ امشب ای یار قصد خواب مکن
۷۵۳ جان بده یا دگر اندیشه‌ی جانانه مکن
۷۵۴ ای باد سحرگاهی زینجا گذری کن
۷۵۵ بلبل خوش سرای شد مطرب مجلس چمن
۷۵۶ بوقت صبح ندانم چه شد که مرغ چمن
۷۵۷ هر کس که برگرفت دل از جان چنانکه من
۷۵۸ گهیکه جان رود از چشم ناتوان بیرون
۷۵۹ ای سر زلف تو لیلی و جهانی مجنون
۷۶۰ به عقل کی متصور شود فنون جنون
۷۶۱ زبان خامه نتواند حدیث دل بیان کردن
۷۶۲ سنبل سیه بر سمن مزن
۷۶۳ خط زنگاری نگر از سبزه بر گرد سمن
۷۶۴ ای ز سنبل بسته شادروان مشکین بر سمن
۷۶۵ خیز و در بحر عدم غوطه خور و ما را بین
۷۶۶ هر زمان آهنگ بیزاریش بین
۷۶۷ زهی خطی به خطا برده سوی خطه‌ی چین
۷۶۸ ای شام زلفت بتخانه‌ی چین
۷۶۹ تحیتی چو هوای ریاض خلد برین
۷۷۰ آن لب شیرین همچون جان شیرین
۷۷۱ کیست که گوید ببارگاه سلاطین
۷۷۲ هرکه شد با ساکنان عالم علوی قرین
۷۷۳ نسیم صبح کز بویش مشام جان شود مشکین
۷۷۴ سرو را گل یار نبود گر بود نبود چنین
۷۷۵ صید شیران می‌کند آهوی روبه باز او
۷۷۶ ترک من خاقان نگر در حلقه عشاق او
۷۷۷ آب آتش می‌رود زان لعل آتش فام او
۷۷۸ خوشا کشته برطرف میدان او
۷۷۹ به آفتاب جهانتاب سایه پرور تو
۷۸۰ ایکه چو موی شد تنم در هوس میان تو
۷۸۱ ای هیچ در میان نه ز موی میان تو
۷۸۲ برو ای باد بدانسوی که من دانم و تو
۷۸۳ ای شب قدر بیدلان طره‌ی دلربای تو
۷۸۴ ای چراغ دیده‌ی جان روی تو
۷۸۵ ای طبیب دل ریش از سر بیمار مرو
۷۸۶ صبحست ساقیا می چون آفتاب کو
۷۸۷ دوش می‌کردم سوال از جان که آن جانانه کو
۷۸۸ مرا ز هجر تو امید زندگانی کو
۷۸۹ که بر ز سرو روان تو خورد راست بگو
۷۹۰ ای صبا حال جگر گوشه‌ی ما چیست بگو
۷۹۱ نفحه‌ی گلشن عشق از نفس ما بشنو
۷۹۲ آن عید نیکوان بدر آمد بعیدگاه
۷۹۳ ای سنبله‌ی زلف تو خرمن زده بر ماه
۷۹۴ ای روانم بلب لعل تو آورده پناه
۷۹۵ مه بی مهر من ز شعر سیاه
۷۹۶ روی این چرخ سیه روی ستمکاره سیاه
۷۹۷ ای دلم جان و جهان در راه جانان باخته
۷۹۸ ای حبش بر چین و چین در زنگبار انداخته
۷۹۹ قدحی ده ای برآتش تتقی ز آب بسته
۸۰۰ ای از شب قمرسا بر مه نقاب بسته
۸۰۱ ای چیده سنبل تر در باغ دسته بسته
۸۰۲ ای سنبل تازه دسته بسته
۸۰۳ خسرو گل بین دگر ملک سکندر یافته
۸۰۴ ای سر زلف تو درحلقه و تاب افتاده
۸۰۵ ای ملک دلم خراب کرده
۸۰۶ تخت خیری بین دگر بر تخته‌ی خارا زده
۸۰۷ ای لبت خنده بر شراب زده
۸۰۸ ای خوشا مست و خراب اندر خرابات آمده
۸۰۹ آن ترک بلغاری نگر با چشم خونخوار آمده
۸۱۰ چون سنبلت که دید سیاهی سر آمده
۸۱۱ ای پسر دامن اهل قدم از دست مده
۸۱۲ بی تو مرا پر آب دیده
۸۱۳ زهی روی دل افروزت چراغ و چشم هر دیده
۸۱۴ زهی ربوده خیال تو خوابم از دیده
۸۱۵ زهی جمال تو خورشید مشرق دیده
۸۱۶ بساز چاره‌ی این دردمند بیچاره
۸۱۷ برآمد ماهم از میدان سواره
۸۱۸ ترک من هر لحظه گیرد با من از سر خرخشه
۸۱۹ پری رخا منه از دست یکزمان شیشه
۸۲۰ ای از گل رخسار تو خون در دل لاله
۸۲۱ ای خوشه چین سنبل پرچینت سنبله
۸۲۲ دی آن بت کافر بچه با چنگ و چغانه
۸۲۳ پرواز کن ای مرغ و بگلزار فرود آی
۸۲۴ باز هر چند که در دست شهان دارد جای
۸۲۵ از برای دلم ای مطربه‌ی پرده‌سرای
۸۲۶ مهست یا رخ آن آفتاب مهر افزای
۸۲۷ پرده ابر سیاه از مه تابان بگشای
۸۲۸ ای روضه‌ی رضوان ز سر کوی تو بابی
۸۲۹ ز زلف و روی تو خواهم شبی و مهتابی
۸۳۰ بیار ای لعبت ساقی شرابی
۸۳۱ زهی اشکم ز شوق لعل میگون تو عنابی
۸۳۲ دلا تا طلعت سلمی نیابی
۸۳۳ خود پرستی مکن ار زانکه خدا می‌طلبی
۸۳۴ ترک صورت کن اگر عالم معنی طلبی
۸۳۵ در باغ چون بالای تو سروی ندیدم راستی
۸۳۶ یا من قریرة مقلتی لقیاک غایة منیتی
۸۳۷ چو دستان برکشد مرغ صراحی
۸۳۸ ز رارض دار سعدی یا بارق الغوادی
۸۳۹ چه جرم رفت که رفتی و ترک ما کردی
۸۴۰ گفتمش از چه دلم بردی و خونم خوردی
۸۴۱ چه کرده‌ام که بیکبارم از نظر بفکندی
۸۴۲ کجا باز آید آن مرغی که با من همقفس بودی
۸۴۳ یاد باد آنکه دلم را مدد جان بودی
۸۴۴ گر آن مه در نظر بودی چه بودی
۸۴۵ ای شمع چگل دوش در ایوان که بودی
۸۴۶ هیچ شکر چو آن دهان دیدی
۸۴۷ چه خوش باشد دمی با دوستداری
۸۴۸ تو آن ماه زهره جبینی و آن سرو لاله عذاری
۸۴۹ یا باری البرایا یا زاری الذراری
۸۵۰ آب رخ ما بری و باد شماری
۸۵۱ ای دلم بسته ز زلف سیهت زناری
۸۵۲ ای نفس مشک بیز باد بهاری
۸۵۳ بخوبی چو یار من نباشد یاری
۸۵۴ ای مهر ماه روی ترا زهره مشتری
۸۵۵ ای که بر دیده‌ی صاحب‌نظران می‌گذری
۸۵۶ گل سوری دگر بجلوه گری
۸۵۷ چو چشم مست تو با خواب می‌کند بازی
۸۵۸ میا در قلب عشق ایدل که بازی نیست جانبازی
۸۵۹ گرفتمت که بگیرم عنان مرکب تازی
۸۶۰ سحر چون باد عیسی دم کند با روح دمسازی
۸۶۱ اگر تو عشق نبازی بعمر خویش چه نازی
۸۶۲ صبح وصل از افق مهر بر آید روزی
۸۶۳ ای آفتاب رویت در اوج دلفروزی
۸۶۴ در دلم بود کزین پس ندهم دل بکسی
۸۶۵ تو چون قربان نمی‌گردی کجا همکیش ما باشی
۸۶۶ گر بفریب می‌کشی ور بعتاب می‌کشی
۸۶۷ یا حادی‌النیاق قد ذبت فی‌الفراق
۸۶۸ شبست و خلوت و مهتاب و ساغر ای بت ساقی
۸۶۹ تشنه‌ام تا بکی آخر بده آبی ساقی
۸۷۰ تبسمت الزهر والمزن باک
۸۷۱ دلکم برد بغارت ز برم دلبرکی
۸۷۲ چون نیست ما را با او وصالی
۸۷۳ دوش بر طرف چمن گلبانگ می‌زد بلبلی
۸۷۴ خوشا شراب محبت ز ساغر ازلی
۸۷۵ راه بی پایان عشقت را نیابم منزلی
۸۷۶ یا من الیک میلی قف ساعة قبیلی
۸۷۷ یا ملولا عن سلامی انت فی‌الدنیا مرامی
۸۷۸ گر آفتاب نباشد تو ماه چهره تمامی
۸۷۹ کس به نیکی نبرد نام من از بدنامی
۸۸۰ ای رفته پیش چشمه‌ی نوش تو آب می
۸۸۱ ای مقیمان درت را عالمی در هر دمی
۸۸۲ روی تو گر بدیدمی جان بتو بر فشاندمی
۸۸۳ حریفان مست و مدهوشند و شادروان خراب از می
۸۸۴ باده‌ی گلگون مرا و طلعت سلمی
۸۸۵ ای از حیای لعل لبت آب گشته می
۸۸۶ ز تو با بتو راز گویم بزبان بیزبانی
۸۸۷ خرامنده سروی به رخ گلستانی
۸۸۸ چون نداری جان معنی معنی جانرا چه دانی
۸۸۹ ایا صبا خبری کن مرا از آن که تو دانی
۸۹۰ برو ای باد بهاری بدیاری که تو دانی
۸۹۱ کامت اینست که هر لحظه ز پیشم رانی
۸۹۲ به سر ماه فکنده طیلسانی
۸۹۳ دلا بر عالم جان زن علم زین دیر جسمانی
۸۹۴ دی سیر برآمد دلم از روز جوانی
۸۹۵ گهم رانی و گه دشنام خوانی
۸۹۶ چگونه سرو روان گویمت که عین روانی
۸۹۷ سقی الله ایام وصل الغوانی
۸۹۸ اروض الخلدام مغنی الغوانی
۸۹۹ بدینسان که از ما جهانی جهانی
۹۰۰ نه آخر تو آنی که ما را زیانی
۹۰۱ مگر بدیده مجنون نظر کنی ورنی
۹۰۲ در باز جان گر آرزوی جان طلب کنی
۹۰۳ ای دل اگر دیو نی ملک سلیمان چکنی
۹۰۴ شاید آنزلف شکن بر شکن ار می‌شکنی
۹۰۵ نه عهد کرده‌ئی آخر که قصد ما نکنی
۹۰۶ مهر سلمی ورزی و دعوی سلمانی کنی
۹۰۷ ای لاله زار آتش روی تو آب روی
۹۰۸ مستی ز چشم دلکش میگون یار جوی
۹۰۹ ای صبا با بلبل خوشگوی گوی
۹۱۰ جان پرورم گهی که تو جانان من شوی
۹۱۱ ایکه گوئی کز چه رو سر گشته می‌کردی چو گوی
۹۱۲ چون نی سر گشته‌ی چوگان چو گوی
۹۱۳ ای سبزه دمانیده بگرد قمر از موی
۹۱۴ ای میان تو چو یک موی و دهان یکسر موی
۹۱۵ ای پیک عاشقان اگر از حالم آگهی
۹۱۶ ای آینه قدرت بیچون الهی
۹۱۷ گر تو شیرین شکر لب بشکر خنده در آئی
۹۱۸ چون پیکر مطبوعت در معنی زیبائی
۹۱۹ خوشا وقتی که از بستانسرائی
۹۲۰ ای سر زلف ترا پیشه سمن فرسائی
۹۲۱ گفتا تو از کجائی کاشفته می‌نمائی
۹۲۲ ایکه عنبر ز سر زلف تو دارد بوئی
۹۲۳ برخیز که بنشیند فریاد ز هر سوئی
۹۲۴ ای ترک پریچهره بدین سلسله موئی
۹۲۵ من کیم زاری نزار افتاده‌ئی
۹۲۶ از مشک سوده دام بر آتش نهاده‌ئی
۹۲۷ گرد ماه از مشک چنبر کرده‌ئی
۹۲۸ از لب شیرین چون شکر نبات آورده‌ئی
۹۲۹ این چه بویست ای صبا از مرغزار آورده‌ئی
۹۳۰ دیشب ای باد صبا گوئی که جائی بوده‌ئی
۹۳۱ آتش اندر آب هرگز دیده‌ئی
۹۳۲ دوش پیری یافتم در گوشه‌ی میخانه‌ئی