| دوش دور از رویت ای جان جانم از غم تاب داشت | ابر چشمم بر رخ از سودای دل سیلاب داشت | |
| در تفکر عقل مسکین پایمال عشق شد | با پریشانی دل شوریده چشمم خواب داشت | |
| کوس غارت زد فراقت گرد شهرستان دل | شحنه عشقت سرای عقل در طبطاب داشت | |
| نقش نامت کرده دل محراب تسبیح وجود | تا سحر تسبیح گویان روی در محراب داشت | |
| دیده‌ام می‌جست و گفتندم نبینی روی دوست | خود درفشان بود چشمم کاندر او سیماب داشت | |
| ز آسمان آغاز کارم سخت شیرین می‌نمود | کی گمان بردم که شهدآلوده زهر ناب داشت | |
| سعدی این ره مشکل افتادست در دریای عشق | اول آخر در صبوری اندکی پایاب داشت |