| کهن شود همه کس را به روزگار ارادت | مگر مرا که همان عشق اولست و زیادت | |
| گرم جواز نباشد به پیشگاه قبولت | کجا روم که نمیرم بر آستان عبادت | |
| مرا به روز قیامت مگر حساب نباشد | که هجر و وصل تو دیدم چه جای موت و اعادت | |
| شنیدمت که نظر می‌کنی به حال ضعیفان | تبم گرفت و دلم خوش به انتظار عیادت | |
| گرم به گوشه چشمی شکسته وار ببینی | فلک شوم به بزرگی و مشتری به سعادت | |
| بیایمت که ببینم کدام زهره و یارا | روم که بی تو نشینم کدام صبر و جلادت | |
| مرا هرآینه روزی تمام کشته ببینی | گرفته دامن قاتل به هر دو دست ارادت | |
| اگر جنازه سعدی به کوی دوست برآرند | زهی حیات نکونام و رفتنی به شهادت |