| تا بود بار غمت بر دل بی‌هوش مرا | سوز عشقت ننشاند ز جگر جوش مرا | |
| نگذرد یاد گل و سنبلم اندر خاطر | تا به خاطر بود آن زلف و بناگوش مرا | |
| شربتی تلختر از زهر فراقت باید | تا کند لذت وصل تو فراموش مرا | |
| هر شبم با غم هجران تو سر بر بالین | روزی ار با تو نشد دست در آغوش مرا | |
| بی دهان تو اگر صد قدح نوش دهند | به دهان تو که زهر آید از آن نوش مرا | |
| سعدی اندر کف جلاد غمت می‌گوید | بنده‌ام بنده به کشتن ده و مفروش مرا |