| وه که گر من بازبینم روی یار خویش را | تا قیامت شکر گویم کردگار خویش را | |
| یار بارافتاده را در کاروان بگذاشتند | بی‌وفا یاران که بربستند بار خویش را | |
| مردم بیگانه را خاطر نگه دارند خلق | دوستان ما بیازردند یار خویش را | |
| همچنان امید می‌دارم که بعد از داغ هجر | مرهمی بر دل نهد امیدوار خویش را | |
| رای رای توست خواهی جنگ و خواهی آشتی | ما قلم در سر کشیدیم اختیار خویش را | |
| هر که را در خاک غربت پای در گل ماند ماند | گو دگر در خواب خوش بینی دیار خویش را | |
| عافیت خواهی نظر در منظر خوبان مکن | ور کنی بدرود کن خواب و قرار خویش را | |
| گبر و ترسا و مسلمان هر کسی در دین خویش | قبله‌ای دارند و ما زیبا نگار خویش را | |
| خاک پایش خواستم شد بازگفتم زینهار | من بر آن دامن نمی‌خواهم غبار خویش را | |
| دوش حورازاده‌ای دیدم که پنهان از رقیب | در میان یاوران می‌گفت یار خویش را | |
| گر مراد خویش خواهی ترک وصل ما بگوی | ور مرا خواهی رها کن اختیار خویش را | |
| درد دل پوشیده مانی تا جگر پرخون شود | به که با دشمن نمایی حال زار خویش را | |
| گر هزارت غم بود با کس نگویی زینهار | ای برادر تا نبینی غمگسار خویش را | |
| ای سهی سرو روان آخر نگاهی باز کن | تا به خدمت عرضه دارم افتقار خویش را | |
| دوستان گویند سعدی دل چرا دادی به عشق | تا میان خلق کم کردی وقار خویش را | |
| ما صلاح خویشتن در بی‌نوایی دیده‌ایم | هر کسی گو مصلحت بینند کار خویش را |