قسمت چهارم

گفتی که چو راه آشنایی گیری		اندر دل و جان من روایی گیری
کی دانستم که بی‌وفایی گیری		در خشم شوی کم سنایی گیری

□

باشد همه را چو بر ستاره‌ی سحری		دل بر تو نهادن ای بت از بی‌خبری
زیرا که چو صبح صادق ای رشک پری		هم پرده دریده‌ای و هم پرده دری

□

راهی که به اندیشه‌ی دل می‌سپری		خواهی که به هر دو عالم اندر نگری
در سرت همیشه سیرت گردون دار		کانجا که همی ترسی ازو می‌گذری

□

هست از دم من همیشه چرخ اندر دی		وز شرم جمالت آفتاب اندر خوی
هر روز چو مه به منزلی داری پی		آخر چو ستاره شوخ چشمی تا کی

□

چون بلبل داریم برای بازی		چون گل که ببوییم برون اندازی
شمعم که چو برفروزیم بگدازی		چنگم که ز بهر زدنم می‌سازی

□

گشتم ز غم فراق دیبا دوزی		چون سوزن و در سینه‌ی سوزن سوزی
باشد که مرا به قول نیک آموزی		چون سوزن خود به دست گیرد روزی

□

در هجر تو گر دلم گراید به خسی		در بر نگذارمش که سازم هوسی
ور دیده نگه کند به دیدار کسی		در سر نگذارمش که ماند نفسی

□

تا هشیاری به طعم مستی نرسی		تا تن ندهی به جان پرستی نرسی
تا در ره عشق دوست چون آتش و آب		از خود نشوی نیست به هستی نرسی

□

در خدمت ما اگر زمانی باشی		در دولت صاحب قرانی باشی
ور پاک و عزیز همچو جانی باشی		بی ما تو چو بی‌جان و روانی باشی

□

تا چند ز جان مستمند اندیشی		تا کی ز جهان پر گزند اندیشی
آنچ از تو توان شدن همین کالبدست		یک مزبله‌گو مباش چند اندیشی