| با جهل مجوی زهد ازیرا | کز جغد نیایدت همائی | |
| ای جاهل چون شوی به مسجد؟ | ای تشنه چرا کنی سقائی؟ | |
| گر جهد کنی، به علم از این چاه | یک روز به مشتری برآئی | |
| در خورد ثنا شوی به دانش | هرچند که در خور هجائی | |
| خورشید شوی قوی به دانش | هرچند ضعیف چون سهائی | |
| یک روز چنان شوی به کوشش | کامروز چنان همی نمائی | |
| دانش ثمر درخت دین است | برشو به درخت مصطفائی | |
| تا میوه‌ی جانفزای یابی | در سایه‌ی برگ مرتضائی | |
| چیزی عجبی نشانت دادم | زیرا که تو آشنای مائی | |
| زان میوه شوی قوی و باقی | گر بر ره جستن بقائی | |
| هرچند که بی‌بها گلیمی | دیبای نکو شوی بهائی | |
| از حجت گیر پند و حکمت | گر حکمت و پند را سزائی | |
| با نو سخنان او کهن گشت | آن شهره مقالت کسائی |