| از کاهش و نیستی بیندیش | امروز که هستی و فزائی | |
| دندان جهان همیت خاید | ای بیهده، ژاژ چند خائی؟ | |
| آنجا که شوی همی بپایدت | وینجای همیشه می نپائی | |
| بر طرف دو ره چو مرد گمره | اکنون حیران و هایهائی | |
| خوردی و زدی و تاخت یک چند | واکنون که نماندت آن روائی | |
| یک چند چو گاو مانده از کار | شو زهدفروش و پارسائی | |
| ای بوده بسی چو اسپ نو زین، | امروز یکی کهن حنائی | |
| جاهل نرسد به پارسائی | بیهوده خله چرا درائی؟ | |
| آن بس نبود که روی و زانو | بر خاک بمالی و بسائی؟ | |
| گر سوی تو پارسائی است این | والله که تو دیو پر خطائی | |
| زیرا که نخست علم باید | تا بیش خدای را بشائی | |
| هرگز نبرد کسی به بازار | نابیخته گندم بهائی | |
| پر خاک و خسی تو ای نگونسار | از بی‌خردی و از مرائی | |
| هرچند به شخص همچو دانا | با چاکر و اسپ و با ردائی | |
| چون یک سخن خطا بگوئی | بهر جهل تو آن دهد گوائی | |
| ای گشته کهن به کار دیوی | واکنون بنوی شده خدائی | |
| اکنون مردم شوی گر از دل | دیوی به خرد فرو زدائی | |
| شوراب ز قعر تیره دریا | چون پاک شود شود سمائی | |
| آئینه عزیز شد سوی ما | چون نور گرفت و روشنائی | |
| با علم گر آشنا شوی تو | با زهد بیابی آشنائی |