| خویشتن را چون به راه داد و عدل و دین روی | گرچه افریدون نه‌ای برگاه افریدون کنی | |
| گر همی دانی که خانه است این گل مسنون تو را | چون همه کوشش ز بهر این گل مسنون کنی؟ | |
| جان به صابون خرد بایدت شستن، کین جسد | تیره ماند گر مرو را جمله در صابون کنی | |
| آرزو داری که در باغ پدر نو خانه‌ای | برفرازی وانگهی آن را به زر مدهون کنی | |
| از گلاب و مشک سازی خشت او را آب و خاک | در ز عود و، فرش او رومی و بوقلمون کنی | |
| من گرفتم کین مراد آید به حاصل مر تو را | ور بخواهی صد چنین و نیز ازین افزون کنی | |
| گر بماند با تو این خانه من آن خواهم که تو | تا به فردا نفگنی این کار بل اکنون کنی | |
| ور نخواهد ماند با تو باغ و خانه، خیر خیر | خویشتن را رنجه چون داری و چون شمعون کنی؟ | |
| گر کسی گویدت «بس نیکو جوانی، شادباش!» | شادمان گردی و رخ همرنگ آذریون کنی | |
| چونت گوید «دیر زی!» پس دیر باید زیستن | گر همی کار ای هنر پیشه بر این قانون کنی | |
| زندگی و شادی اندر علم دین است، ای پسر | خویشتن را، گر نه مستی، مست و مجنون چون کنی؟ | |
| گر به شارستان علم اندر بگیری خانه‌ای | روز خویش امروز و فردا فرخ و میمون کنی | |
| روز تو هرگز به ایمان سعد و میمون کی شود | چون تو بر ابلیس ملعون خویشتن مفتون کنی؟ | |
| دست هامان ستمگار از تو کوته کی شود | چون تو اندر شهر ایمان خطبه بر هارون کنی؟ | |
| بید بی‌باری ز نادانی، ولیکن زین سپس | گر به دانش رنج بینی بید را زیتون کنی | |
| بخت تو گر چه ز نادانی قرین ماهی است | چون بیاموزیش با ماه سما مقرون کنی | |
| شعر حجت را بخوان و سوی دانش راه جوی | گر همی خواهی که جان و دل به دین مرهون کنی | |
| چون گشایش‌های دینی تو ز لفظش بشنوی | سخره زان پس بر گشایش‌های افلاطون کنی | |
| ور ز نور آفتابش بهر گیرد خاطرت | پیش روشن خاطرت مر ماه را عرجون کنی | |
| از تو خواهند آب ازان پس کاروان تشنگان | خوار و تشنه گر ازینان روی زی جیحون کنی |