تا کی خوری دریغ ز برنائی؟
|
|
زین چاه آرزو ز چه برنائی؟
|
دانست بایدت چو بیفزودی
|
|
کاخر، اگرچه دیر، بفرسائی
|
بنگر که عمر تو به رهی ماند
|
|
کوتاه، اگر تو اهل هش و رائی
|
هر روز منزلی بروی زین ره
|
|
هرچند کارمیده و بر جائی
|
زیر کبود چرخ بیآسایش
|
|
هرگز گمان مبر که بیاسائی
|
بر مرکب زمانه نشستهستی
|
|
زو هیچ رو نهای که فرود آئی
|
پیری نهاد خنجر بر نایت
|
|
تا کی خوری دریغ ز برنائی؟
|
ناخن ز دست حرص به خرسندی
|
|
چون نشکنی و پست نپیرائی؟
|
جان را به آتش خرد و طاعت
|
|
از معصیت چرا که نپالائی؟
|
پنجاه سال براثر دیوان
|
|
رفتی به بیفساری و رسوائی
|
بر معصیت گماشته روز و شب
|
|
جان و دل و دو گوش و دو بینائی
|
یک روز چونکه نیکی بلفنجی
|
|
کمتر بود ز رشتهی یکتائی
|
بند قبای چاکری سلطان
|
|
چون از میان ریخته نگشائی
|
فرمان کردگار یله کرده
|
|
شه را لطف کنی که «چه فرمائی؟»
|
مذن چو خواندت زپی مسجد
|
|
تو اوفتاده ژاژ همی خائی
|
ور شاه خواندت به سوی گلشن
|
|
ره را به چشم و روی بپیمائی
|
تا مذهب تو این بود و سیرت
|
|
جز مرجحیم را تو کجا شائی؟
|
در کار خویش غافل چون باشی؟
|
|
بر خویشتن مگر به معادائی!
|
چون سوی علم و طاعت نشتابی؟
|
|
ای رفتنی شده چه همی پائی؟
|
بی علم دین همی چه طمع داری؟
|
|
در هاون آب خیره چرا سائی؟
|