| داری سخنی خوب گوش یا نه؟ | کامروز نه هشیاری از شبانه | |
| حکمت نتوانی شنود ازیرا | فتنه‌ی غزل نغزی و ترانه | |
| شد پرده میان تو و ان حکمت | آن پرده که بستند بر چغانه | |
| مردم نشده‌ستی چو می‌ندانی | جز خفتن و خور چون ستور لانه | |
| این خانه چگونه بکرد و، که نهاد | این گوی سیاه اندر این میانه؟ | |
| بنگر که چرا کرد صنع صانع | از دام چه غافل شوی به دانه؟ | |
| بندیش که نابوده بوده گردد | تا پیش نباشد یکی بهانه | |
| این نفس خوشی جوی را نبینی | درمانده بدین بند و شادمانه؟ | |
| ای رس بجز از بهر تو نگردد | این خانه‌ی رنگین بر رسانه | |
| دیوار بلند است تا نبیند | کانجاش چه ماند از برون خانه | |
| چون خانه‌ی بیگانه‌ش آشنا شد | خو کرد در این بند و زاولانه | |
| آن است گمانش کنون که این است | او را وطن و جای جاودانه | |
| بل دهر درختی است و نفس مرغی | وین کالبد او را چو آشیانه | |
| ای کرده خرد بر دهان جانت | از آهن حکمت یکی دهانه | |
| دانی که نیاوردت آنکه آورد | خیره به گزاف اندر این خزانه | |
| بل تا بنماید تو را بر این لوح | آیات و علامات بی‌کرانه | |
| کردند تو را دور از این میانت | گه چشم و گهی حلق و گه مثانه | |
| گوئی که جوانم، به باغ‌ها در | بسیار شود خشک و، تر جوانه | |
| چون دید خردمند روی کاری | خیره نکند گربه را به شانه | |
| بیدار و هشیوار مرد ننهد | دل بر وطن و خانه‌ی کسانه |