| بشنو سخن این کبود گنبد | فتنه چه شوی خیره بر فسانه؟ | |
| بر هرچه برون زین نشان دهندت | بکمانه ازین یابی و کمانه | |
| شخص تو یکی دفتر است روشن | بنوشته برو سیرت زمانه | |
| این عالم سنگ است و آن دگر زر | عقل است ترازوی راستانه | |
| چون راست بود سنگ با ترازو | جز راست نگوید سخن زبانه | |
| آن کس که زبانش به ما رسانید | پیغام جهان داور یگانه | |
| او بود زبانه‌ی ترازوی عقل | گشته به همه راستی نشانه | |
| بر عالم دین عالی آسمان شد | بر خانه‌ی حق محکم آستانه | |
| در خانه‌ی دین چونکه می‌نیائی؟ | استاده چه ماندی بر آستانه؟ | |
| هاروت همانا که بست راهت | زی خانه بدان بند جاودانه | |
| در خانه شدم بی‌تو من ازیرا | هاروت تو را هست و مر مرا نه | |
| زین است بر او قال و قیل قولت | وز خمر خم است پر و چمانه | |
| زین به نبود مذهبی که گیری | از بیم عنانیش و تازیانه | |
| گوئی که حلال است پخته مسکر | با سنبل و با بیخ رازیانه | |
| ای ساخته مکر و کتاب حیلت | کاین گفت فلانی ز بو فلانه | |
| بر شوم تن خویش سخت کردی | از جهل در هاویه به فانه | |
| آن کس که تو را داد صدر آتش | خود رفت بدان جای چاکرانه |