| بسی کردم گه و بیگه نظاره | ندیدم کار دنیا را کناره | |
| نیابد چشم سر هرچند کوشی | همی زین نیلگون چادر گذاره | |
| همی خوانند و می‌رانند ما را | نیابد کس همی زین کار چاره | |
| گر از این خانه بیرون رفت باید | ندارد سودشان خواهش نه زاره | |
| مگر کایشان همی بیرون کشندت | از این هموار و بی‌در سخت باره | |
| نه خواننده نه راننده نبینم | همی بینم ستاره چون نظاره | |
| همانا سنگ مغناطیس گشته است | ز بهر جان ما هر یک ستاره | |
| فلک روغن‌گری گشته است بر ما | به کار خویش در جلد و خیاره | |
| ز ما اینجا همی کنجاره ماند | چو روغن گر گرفت از ما عصاره | |
| تو را این خانه تن خانه‌ی سپنج است | مزور هم مغربل چون کپاره | |
| بباید رفتن، آخر چند باشی | چو متواری در این خانه‌ی تواره؟ | |
| در این خانه چهارستت مخالف | کشیده هر یکی بر تو کناره | |
| کهن گشتی و نو بودی بی‌شک | کهن گردد نو ار سنگ است خاره | |
| به جان نوشو که چون نوگشت پرت | نه باک است ار کهن باشد غراره | |
| تنت قارون شده است و جانت مفلس | یکی شاد و دگر تیمار خواره | |
| بدین نیکو تن اندر جان زشتت | چو ریماب است در زرین غضاره | |
| چو پیش عاقلان جانت پیاده است | نداری شرم از این رفتن سواره | |
| دل درویش را گر هوشیاری | ز دانش طوق ساز از هوش یاره | |
| به کشت بی گهی مانی که در تو | نبینم دانه جز کاه و سپاره | |
| نیامد جز که فضل و علم و حکمت | به ما میراث از ابراهیم و ساره |