| ناگاه باد دنیا مر دین را | در چه فگند از سر پرواره | |
| گیتی یکی درخت بد و مردم | او را به سان زیتون همواره | |
| رفته‌است پاک روغن از این زیتون | جز دانه نیست مانده و کنجاره | |
| امروز کوفتم به پی آنک او دی | می‌داشت طاعتم به سر و تاره | |
| سودی نداردت چو فراشوبد | بدخو زمانه، خواهش و نه زاره | |
| روزی به سان پیرزنی زنگی | آردت روی پیش چو هر کاره | |
| روزی چو تازه دخترکی باشد | رخساره گونه داده به غنجاره | |
| دریاست این جهان و درو گردان | این خلق همچو زبزب و طیاره | |
| بر دین سپاه جهل کمین دارد | با تیغ و تیر و جوشن آن کاره | |
| از جنگ جهل چونکه نمی‌ترسی | وز عقل گرد خود نکشی باره؟ |