| ایا گشته غره به مکر زمانه | ز مکرش به دل گشتی آگاه یا نه | |
| یگانه‌ی زمانه شدی تو ولیکن | نشد هیچ کس را زمانه یگانه | |
| زمانه بسی پند دادت، ولیکن | تو می در نیابی زبان زمانه | |
| نبینی همی خویشتن را نشسته | غریب و سپنجی به خانه‌ی کسانه | |
| بگفتند کاین خانه مر بوفلان را | به میراث ماند از فلان و فلانه | |
| تو را گر همی پند خواهی گرفتن | زبان فلان و فلانه است خانه | |
| چو خانه بماند و برفتند ایشان | نخواهی تو ماندن همی جاودانه | |
| نخواهد همی ماند با باد مرگی | بدین خرمن اندر نه کاه و نه دانه | |
| پدرت و برادرت و فرزند مادر | شده‌ستند ناچیز و گشته فسانه | |
| تو پنجاه سال از پس عمر ایشان | فسانه شنودی و خوردی رسانه | |
| در این ره گذر چند خواهی نشستن؟ | چرا برنخیزی، چه ماندت بهانه؟ | |
| دویدی بسی از پس آرزوها | به روز جوانی چو گاو جوانه | |
| کشان دامن اندر ده و کوی و برزن | زنان دست بر شعرها و زمانه | |
| چه لافی که من یک چمانه بخوردم؟ | چه فضل است پس مر تو را بر چمانه؟ | |
| به شهر تو گرچه گران است آهن | نشائی تو بی‌بند و بی‌زاو لانه | |
| کنون پارسائی همی کرد خواهی | چو ماندی به سان خری پیر و لانه | |
| چگونه شود پارسا، مرد جاهل؟ | همی خیره گربه کنی تو به شانه | |
| چو دانش نداری تو، در پارسائی | به سان لگامی بوی بی‌دهانه | |
| بس است این که گفتمت، کافزون نخواهد | چو تازی بود اسپ یک تازیانه | |
| به هنگام آموختن فتنه بودی | تو دیوانه‌سر بر ترنگ چغانه |