| چو خر بی‌خرد زانی اکنون که آنگه | به مزد دبستان خریدی لکانه | |
| کنون لاجرم چون سخن گفت باید | بماند تو را چشم بر آسمانه | |
| بدانی چو درمانی آنگه کز آنجا | نه بربط رهاند تو را نه ترانه | |
| بیاموز اگر پارسا بود خواهی | مکن دیو را جان خویش آشیانه | |
| به دانش گرای و در این روز پیری | برون افگن از سر خمار شبانه | |
| بباشی، اگر دل به دانش نشانی | به اندک زمانی، به دانش نشانه | |
| به دانش بیلفنج نیکی کز اینجا | نیایند با تو نه خانه نه مانه | |
| خدای از تو طاعت به دانش پذیرد | مبر پیش او طاعت جاهلانه | |
| گر از سوختن‌رست خواهی همی شو | به آموختن سر بنه بر ستانه | |
| کرانه کن از کار دنیا، که دنیا | یکی ژرف دریاست بس بی‌کرانه | |
| گمان کسی را وفا ناید از وی | حکیمان بسی کرده‌اند این گمانه | |
| چو نیک و بدش نیست باقی چه باشی | به نیک و بدش غمگن و شادمانه؟ | |
| جهان خانه‌ی راستان نیست، راهت | بگردان سوی خانه‌ی راستانه | |
| تو را خانه دین است و دانش، درون شو | بدان خانه و سخت کن در به فانه | |
| مکن کاهلی بیشتر زین که ناگه | زمانه برون گیردت زین میانه | |
| سخن‌های حجت به عقل است سخته | مگردان ترازوی او را زبانه |