| فریاد به لااله الا هو | زین بی‌معنی زمانه‌ی بدخو | |
| زین دهر، چو من، تو چون نمی‌ترسی؟ | بی‌باک منم، چه ظن بری، یا تو؟ | |
| زین قبه که خواهران انباغی | هستند درو چهار هم زانو | |
| زین فاحشه گنده‌پیر زاینده | بنشسته میان نیلگون کندو | |
| زین دیو وفا طمع چه می‌داری؟ | هرگز جوید کس از عدو دارو؟ | |
| همواره حذر کن ار خرد داری | تو همچو من از طبیب باباهو | |
| در دست زمان سپید شد زاغت | کس زاغ سپید کرد جز جادو؟ | |
| جادوی زمانه را یکی پر است | زین سوش سیه، سپید دیگر سو | |
| زین سوی پرش بدان همی گردی | وز حرص رطب همی خوری مازو | |
| هرچند مهار خلق بگرفتند | امروز تگین و ایللک و یپغو | |
| نومید مشو ز رحمت یزدان | سبحانک لا اله الا هو | |
| بر شو ز هنر به عالم علوی | زین عالم پر عوار پر آهو | |
| بنگر که صدف ز قطره‌ی باران | در بحر چگونه می‌کند لولو | |
| از دیو کند فریشته نفسی | که‌ش عقل همی قوی کند بازو | |
| نشنوده‌ستی که خاک زر گردد | از ساخته کدخدا و کدبانو؟ | |
| وان خوار و درشت خار بی‌معنی | مشک تبتی همی کندش آهو | |
| نیکی بگزین و بد به نادان ده | روغن به خرد جدا کن از پینو | |
| کز خاک دو تخم می پدید آرد | این خوش خرما و آن ترش لیمو | |
| از مرد کمال جوی و خوی خوش | منگر به جمال و صورت نیکو | |
| کابرو و مژه عزیزتر باشد | هرچند ازو فزون‌تر است گیسو |