| وز خلق به علم و جاه برتر شو | هرچند بوند با تو هم زانو | |
| کز موی سرت عزیزتر باشد | هرچند ازو فروتر است ابرو | |
| سوی تو نویدگر فرستادند | بردست زمانه ز افرینش دو | |
| یکی سوی دوزخت همی خواند | یکی سوی عز و نعمت مینو | |
| هریک به رهیت می‌کشد لیکن | بر شخص پدید ناورد نیرو | |
| این با خوی نیک و نعمت و حکمت | اندر راه راست می‌کشد سازو | |
| وان جان تو را همی کند تلقین | با کوشش مور گر بزی‌ی راسو | |
| برگیر ره بهشت و کوشش کن | کاین نیست رهی محال و نامرجو | |
| بنشان زسرت خمار و خود منشین | حیران چو به چنگ باز در تیهو | |
| جز پند حکیم و علم کی راند | صفرای جهالت از سرت آلو | |
| بی‌حکمت نیست برتر و بهتر | ترک از حبشی و تازی از هندو |