| نیست درین هیچ خلاقی که نیست | جز که بر این گونه جهان مهین | |
| نیست چنین مرده که این عالم است | وصف چنین کردش روح‌الامین | |
| جای خور و خواب تو این است و بس | آن نه چنین است مکان و مکین | |
| آرزوی خویش بباید درو | هر کسی از خلق مهین و کهین | |
| گر تو درو گرسنه و تشنه‌ای | مرغ مسمن خور و ماء معین | |
| من نه همی طاعت ازان دارمش | تا می و شیرم دهد و انگبین | |
| رنجگی تشنه نخواهم نه آب | بی‌سفرم نیست به کار اسپ و زین | |
| کار ستور است خور و خفت و خیز | شو تو بخور، چون کنی ابرو بچین؟ | |
| نیستی آگاه تو هیچ از بهشت | خور چه کنی گر نه خری راستین؟ | |
| نیستی آگاه به حق خدای | بیهده دانی که نخوردم یمین | |
| بر نشوی تو به جهان برین | تات همی دیو بود هم نشین | |
| گر همی اندر دین رغبت کنی | دور کند داس جهان پوستین | |
| روی به دریا نه اگر گوهر است | آرزوی جانت و در ثمین | |
| گر در دانش به تو بربسته گشت | من بگشایم ز در آن زوپرین | |
| تا نشناسی تو لطیف از کثیف | مانده‌ای اندر قفس آهنین | |
| کی رسد این علم به یاران دیو؟ | خیره برآتش ندمد یاسمین | |
| هیچ شنیدی که چه گفتت رسول | بار خدای و شرف المرسلین؟ | |
| گفت «بباید جستن علم را | گر نبود جایگهش جز به چین» | |
| خانه‌ی اسرار خدای است امام | روح امین است مرو را قرین | |
| تا تو نگیری رسن عهد او | دست نشوید ز تو دیو لعین |