| بی‌هنر با مال و با شاهی نباشد نیکبخت | با هنر هرگز به محنت در نماند مر تهن | |
| از سر شمشیر و از نوک قلم زاید هنر، | ای برادر، همچو نور از نار و نار از نارون | |
| مرد دانا را چو بر دلها سخن خواهد نبشت | خود قلم باشد زبان اندر میان انجمن | |
| چون شد آبستن به حکمت‌ها زبان مرد علم | تیغ باید تا بیارد زادن آبستن سخن | |
| از زبان بهترین خلق بهتر دین نزاد، | چون شنیدی، جز بیاری‌ی تیغ تیز بوالحسن | |
| از سخن وز تیغ زاد این دین، ازان آمد قوی | دین طلب، گر می هنر جوئی، رها کن مکر و فن | |
| بی‌هنر دان، نزد بی‌دین، هم قلم هم تیغ را | چون نباشد دین نباشد کلک و آهن را ثمن | |
| برهمن در هند بر چندال ناکس فضل داشت | بنده‌ی دین و هنر نشگفت اگر شد برهمن | |
| مادر و مایه‌ی هنر دین است نشگفت ار هنر | جز به زیر مایه و مادر نمی‌گیرد وطن | |
| دین گرامی شد به دانا و، به نادان خوار گشت | پیش نادان دین چو پیش گاو باشد یاسمن | |
| همچو کرباسی که از یک نیمه زو مرشاه را | قرطه آید وز دگر نیمه جهودی را کفن | |
| مرد بی‌دین گاو باشد تا نداری بانکش | مر تو را، پورا، همی مردم به دین باید شدن | |
| آن سخن باشد سخن نزدیک من کز دین بود | آن سخن کز دین برون باشد چه باشد؟ هین و هن | |
| گر به دل بینا شده‌ستی راه دینی پیش توست | گاه از این سو گاه از آن سو چونت باید تاختن؟ | |
| دین یکی جامه است چون داناش پوشد پاک و نو | باز چون نادانش پوشد چو گلیمی پر درن | |
| چون که بینا شد به بوی جامه‌ی یوسف پدرش | زان سپس که‌ش چشم نابینا ببود از بس محن؟ | |
| وز چه ماندی تو به هر دو چشم نابینا کنون | گر فرستاده است سوی تو محمد پیرهن؟ | |
| یا تو را از پیرهن خود نیست، ای جاهل، خبر | روز و شب زان مانده‌ای با هایهای و مفتتن | |
| دین ز فعل بد نماند پاک جز در پاک دل | شیر پاکیزه کجا باشد در آلوده لگن؟ | |
| راست گوی و طاعت آر و پاک باش و علم جوی | فوج دیوان را بدین معروف لشکرها شکن |