| گر نتوانی چو گاو خورد خس و خار | تخم خس و خار در زمین مپراگن | |
| بار گران بینمت، به توبه و طاعت | بار بیفگن، امل دراز میفگن | |
| کرده‌است ایزد زلیفنت به قران در | عذر بیفتاد از آنکه کرد زلیفن | |
| جمله رفیقانت رفته‌اند و تو نادان | پست نشسته‌ستی و کنار پر ارزن | |
| گوئی بهمان زمن مهست و نمرده‌است | آب همی کوبی ای رفیق به هاون | |
| تا تو بدین برزنی نگاه کن، ای پیر | چند جوانان برون شدند ز برزن | |
| گر به قیاس من و تو بودی، مطرب | زنده بماندی به گیتی از پس مذن | |
| راست نیاید قیاس خلق در این باب | زخم فلک را نه مغفر است و نه جوشن | |
| علم اجلها به هیچ خلق نداده است | ایزد دانای دادگستر ذوالمن | |
| خلق همه یسکره نهال خدای‌اند | هیچ نه برکن تو زین نهال و نه بشکن | |
| دست خداوند باغ و خلق دراز است | بر حسک و خار همچو بر گل و سوسن | |
| خون بناحق نهال کندن اوی است | دل ز نهال خدای کندن برکن | |
| گر نپسندی هم که خونت بریزند | خون دگر کس چرا کنی تو به گردن؟ | |
| گرت تب آید یکی ز بیم حرارت | جستن گیری گلاب و شکر و چندن | |
| وانگه نندیشی ایچ گاه معاصی | زاتش دوزخ که نیستش در و روزن | |
| شد گل رویت چو کاه و تو به حریصی | راست همی کن نگار خانه و گلشن | |
| راست چگونه شودت کار، چو گردون | راست نهاده‌است بر تو سنگ فلاخن | |
| دام به راهت پرست، شو تو چو آهو | زان سو و زین سو گیا همی خور و می‌دن | |
| روی مکن سوی مزگت ایچ و همی رو | روزی ده ره دنان دنان به سوی دن | |
| دمنه به کار اندر است و گاو نه آگاه | جز که تو را این مثل نشاید گفتن |