| بشنو که چه گوید همیت دوران | پیغام ازین چرخ گرد گردان | |
| زین قبه‌ی پر چشمهای بیدار | زین طارم پر شمع‌های رخشان | |
| این سبز بیابان که چون شب آید | پر لاله شود همچو باغ نیسان | |
| وین بحر بی‌آرامش نگون‌سار | آراسته قعرش به در و مرجان | |
| زین کله‌ی نیلی کزو نمایند | رخشنده رخان دختران ریان | |
| پیغام فلک بر زبان دوران | آن است به سوی نبات و حیوان | |
| کای نو شدگانی که می‌فزائید | یک روز بکاهید هم بر این سان | |
| چونان که همی بامداد روشن | تاریک شود وقت شام‌گاهان | |
| نابوده که بوده شود نپاید | زین است جهان در زوال و سیلان | |
| جنبنده همه جمله بودگانند | برهانت بس است بر فنای گیهان | |
| اولاد جهان چون همی نپایند | پاینده نباشد همان پدرشان | |
| تو عالم خردی ضعیف و دانا | وین عالم مردی بزرگ و نادان | |
| عمر تو چو تو خرد و، عمر عالم | مانند کلان شخص او فراوان | |
| آن عمر که آخر فنا پذیرد | پیوسته بود به ابتداش پایان | |
| فرسودن اشخاص بودشی را | ایام بسنده است تیز سوهان | |
| هرچ آن به زمان باقی است بودش | سوهان زمانش بساید آسان | |
| پس عالم گر بی‌زمانه بوده است | نابود شود بی‌زمان به فرمان | |
| آباد که کرده‌است این جهان را؟ | ناچار همان کس کندش ویران | |
| از بهر که کرد آنکه کرد، گوئی، | این پر ز نعیم و فراخ بستان؟ | |
| از بهر چه کرد آنکه کرد پنهان | در خاک سیه زر و، سیم در کان؟ |