| نه او را مکر او را کس ببیند | چه بیند مکر او را مست و جنون؟ | |
| به مکر و غدر میرد هر که دل را | به مکر و غدر دارد کرده معجون | |
| همی خوانند بر منبر ز مستی | خطیبان آفرین بر دیو ملعون | |
| قضا آن یابد از میر خراسان | که خاتون زو فزون‌تر یابد اکنون | |
| چو باز از در درآید، عدل،چون مرغ | همان ساعت برون پرد ز پرهون | |
| کند مبطل محقی را به قولی | روایت کرده حماد از فریغون | |
| چه حال است این که مدهوشند یکسر؟ | که پنداری که خورده‌ستند هپیون | |
| ازیرا دشمنی‌ی هارون امت | سرشته است اندر ایشان دیو وارون | |
| سزد گر ز ابر از این شومی بر ایشان | به جای قطر باران خون چکد، خون | |
| به دنیا دین فروشانند ایشان | به دوزخ در همی برند آهون | |
| گزیده‌ی مار را افسون پدید است | گزیده‌ی جهل را که شناسد افسون؟ | |
| مرا بر دوستی‌ی آل پیمبر | نیاید کم حسود و دشمن اکنون | |
| چو بر خوانند اشعارم، منقش | به معنی‌ها، چو سقلاطون مدهون | |
| کسی کانده برد از نور خورشید | بود مغبون به عمر خویش و محزون | |
| تو ای جاهل برو با آل هامان | مرا بگذار با اولاد هارون | |
| بهشت کافر و زندان ممن | جهان است، ای به دنیا گشته مفتون | |
| ازیرا تو به بلخ چون بهشتی | وزینم من به یمگان مانده مسجون | |
| تو از جهلی به ملک اندر چو فرعون | من از علمم به سجن اندر چو ذوالنون | |
| ز تصنیفات من زادالمسافر | که معقولات را اصل است و قانون | |
| اگر بر خاک افلاطون بخوانند | ثنا خواند مرا خاک فلاطون |