| بر جستن مراد دل ای مسکین | چوگانت گشت پشت و رخان پرچین | |
| بسیار تاختی به مراد، اکنون | زین مرکب مراد فرو نه زین | |
| تا کی کشی به ناز و گشی دامن | دامن یکی زناز و گشی برچین | |
| یاد آمد آنچه منت بگفتم دی | کاین دهر کین کشد ز تو نادان، کین | |
| از صحبت زمانه‌ی بی‌حاصل | حاصل کنون بیار، چه داری؟ هین | |
| دنیا و دین شدند ز تو زیرا | دنیا نیافتی و نجستی دین | |
| زیبا به دین شده‌است چنین دنیا | آن را بجوی اگرت بباید این | |
| دین بوی عنبر است و جهان عنبر | بی‌بوی خوش چه عنبر و چه سرگین | |
| دنیا عروس‌وار بیاراید | پیشت چو یافت از تو به دین کابین | |
| از خر به دین شده‌است جدا مردم | شین را سه نقطه کرد جدا از سین | |
| سرخ است قند چون رخپین لیکن | شیرینیش جدا کند از رخپین | |
| دین است جان جان تو، تا جان را | جان نوی ز دین ندهی منشین | |
| پرچین شود ز درد رخ بی‌دین | چون گرد خود کنی تو ز دین پرچین | |
| دلسوز چند بود همی خواهی | خیره بر این خسیس تن ای مسکین؟ | |
| زندان جان توست تن ای نادان | تیمار کار او چه خوری چندین؟ | |
| تنین توست تنت حذر کن زو | زیرا بخورد خواهدت این تنین | |
| تو بر مراد او به چه می‌تازی | گاهی به چین و گاه به قسطنطین؟ | |
| بنگر که چیست بسته در این زندان | زنده و روان به چیست چنین این طین | |
| نیکو ببین که روی کجا داری | یک سو فگن ز چشم خرد کو بین | |
| بگزین طریق حکمت و مر تن را | بر دین و بر جان و خرد مگزین |