| نیکو نگر درین کو نکو ناید | از کوه قاف جغدی را بالین | |
| گر نیست مست مغزت بشناسی | زر مجرد از درم روئین | |
| جستی بسی ز بهر تن جاهل | سقمونیا و تربد و افسنتین | |
| دل در نشاط بسته و تن داده | گاهی به مهر و گاه به فروردین | |
| گفتی مگر که دور نباید شد | زین تلخ و شور و چرب و خوش و شیرین | |
| آخر وفا نکرد جهان با تو | برانگبینت ریخت چنین غسلین | |
| این بود خوی پیشین عالم را | کی باز گردد او ز خوی پیشین | |
| و اکنون ز خوی او چو شدی آگه | بر دم به جان خویش یکی یاسین | |
| دست علاج جان سخن دان بر | سوی نعیم تاب ره از سجین | |
| کندی مکن، بکن چو خردمندان | صفرای جهل را به خرد تسکین | |
| زان دیو بی‌وفا چو شدی نومید | اکنون بگیر دامن حورالعین | |
| بر تخت علم و حکمت بنشانش | وز پند گوشوار کنش زرین | |
| علم است کیمیای همه شادی | ایدون همی کند خردم تلقین | |
| با نور ماه شب نبود تاری | با علم حق دل نبود غمگین | |
| مستان سخن مگر که همه سخته | زیرا سخن زر است و خرد شاهین | |
| مستان سخن گزافه و چون مستان | گر خر نه‌ای مکن کمر نالین | |
| گر گوهر سخنت همی باید | از دین چراغ کن ز خرد میتین | |
| آنگه یقین بدان که برون آید | از کوه من بجای گهر پروین | |
| گر در شود خرد به دل سندان | شمشاد ازو برون دمد اندر حین | |
| ای خوانده کتب و کرده روشن دل | بسته زعلم و حکمت و پند آذین |