| مر جان مرا روان مسکین | دانی که چه کرد دوش تلقین؟ | |
| گفتا چو ستور چند خسپی | بندیش یکی ز روز پیشین | |
| بنگر که چه کرده‌ای به حاصل | زین خوردن شور و تلخ و شیرین؟ | |
| بسیار شمرد بر تو گردون | آذارو دی و تموز و تشرین | |
| بنگر که چو شنبلید گشته است | آن لاله‌ی آب‌دار رنگین | |
| وان عارض چون حریر چینی | گشته است به فام زرد و پرچین | |
| شاهین زمانه قصد تو کرد | بربایدت این نفایه شاهین | |
| تنین جهان دهان گشاده‌است | پرهیز کن از دهان تنین | |
| جان و تن تو دو گوهر آمد | یکی زبرین دگر فرودین | |
| بر گوهر خانگی مبخشای | بخشای بر آن غریب مسکین | |
| رفتند به جمله یار کانت | بپسیچ تو راه را، و هلا، هین! | |
| زیرا که پل است خر پسین را | در راه سفر خر نخستین | |
| نو گشته کهن شود علی حال | ور، نیست مگر که کوه شروین | |
| آن کودک همچو انگبین شد | آمد پیری ترش چو رخپین | |
| بالین سر از هوس تهی کن | بر بستر دین بهوش بنشین | |
| آئین تنت همه دگر شد | تو نیز به جان دگر کن آئین | |
| زین صورت خوب خویش بندیش | با هفت نجوم همچو پروین | |
| چشم و دهن و دو گوش و بینی | پروین تو است، خود همی بین | |
| این صورت خوب را نگه‌دار | تا نفگنیش به قعر سجین | |
| غافل منشی ز دیو و برخوان | بر صورت خویش سورةالتین |