| ای ستمگر فلک ای خواهر آهرمن | چون نگوئی که چه افتاد تو را با من؟ | |
| نرم کرده‌ستیم و زرد چو زردآلو | قصد کردی که بخواهیم همی خوردن | |
| اینکه شد زرد و کهن پیرهن جان است | پیرهن باشد جان را و خرد را تن | |
| عاریت داشتم این را از تو تا یک چند | پیش تو بفگنم این داشته پیراهن | |
| من ز حرب چو تو آهرمن کی ترسم | که مرا طاعت تیغ است و خرد جوشن | |
| من دل از نعمت و عز تو چو بر کندم | تو دل از طاعت و از خدمت من بر کن | |
| زن جادوست جهان، من نخرم زرقش | زن بود آنکه مرو را بفریبد زن | |
| زرق آن زن را با بیژن نشنودی | که چه آورد به آخر به سر بیژن؟ | |
| همچو بیژن به سیه چاه درون مانی | ای پسر، گر تو به دنیا بنهی گردن | |
| چون همی بر ره بیژن روی ای نادان | پس چه گوئی که نبایست چنان کردن؟ | |
| صحبت این زن بدگوهر بدخو را | گر بورزی تو نیرزی به یکی ارزن | |
| صحبت او مخر و عمر مده، زیرا | جز که نادان نخرد کسی به تبر سوزن | |
| طمع جانت کند گر چه بدو کابین | گنج قارون بدهی یا سپه قارن | |
| مر مرا بر رس از این زن، که مرا با او | شست یا بیش گذشته است دی و بهمن | |
| خوی او این است ای مرد، که دانا را | نفروشد همه جز مکر و دروغ و فن | |
| کودن و خوار و خسیس است جهان و خس | زان نسازد همه جز با خس و با کودن | |
| خاصه امروز نبینی که همی ایدون | بر سر خلق خدائی کند آهرمن؟ | |
| به خراسان در تا فرش بگسترده است | گرد کرده است ازو عهد و وفا دامن | |
| خلق را چرخ فرو بیخت، نمی‌بینی | خس مانده است همه بر سر پرویزن؟ | |
| زین خسان خیر چه جوئی چو همی دانی | که به ترب اندر هرگز نبود روغن |