| خویشتن دار چو احوال همی بینی | خیره بی‌رشته و هنجار مکش هنجن | |
| این خسان باد عذابند، چو نادانان | باد ایشان مخر و باد مکن خرمن | |
| چون طمع داری افروختن آتش | به شب اندر زان پر وانگک روشن | |
| دل بخیره چه کنی تنگ چو آگاهی | که جهان سایه‌ی ابر است و شب آبستن؟ | |
| این جهان معدن رنج و غم و تاریکی است | نور و شادی و بهی نیست در این معدن | |
| معدن نور بر این گنبد پیروزه است | که چو باغی است پر از لاله و پر سوسن | |
| گر به شب بنگری اندر فلک و عالم | بر سرت گلشن بینی و تو در گلخن | |
| تو مر این گلخن بی‌رونق تاری را | جز که از جهل نینگاشته‌ای گلشن | |
| مسکن شخص توست این فلک ای مسکین | جانت را بهتر ازین هست یکی مسکن | |
| اندر این جای سپنجی چه نهادی دل؟ | آب کوبی همی، ای بیهده، در هاون | |
| که‌ت بگفته است که اندیشه مدار از جان | هرچه یابی همه بر تنت همی برتن؟ | |
| دشمن توست تن بد کنش ای غافل | به شب و روز مباش ایمن از این دشمن | |
| همه شادی و طرب جوید و مهمانی | که بیارندش از این برزن و زان برزن | |
| گوید « از عمر وز شادی چه بود خوشتر؟ | مکن اندیشه ز فردا، بخور و بشکن» | |
| لیکن این نیست روا گر تو همی خواهی | ای تن کاهل بی‌حاصل هیکل‌افگن | |
| چه کنی دنیا بی‌دین و خرد زیرا | خوش نباشد نان بی‌زیره و آویشن | |
| مرد بی‌دین چو خر است، ار تو نه‌ای مردم | چو خران بی‌دین شو، روز و شبان می‌دن | |
| خری آموختت آن کس که بفرمودت | که «همیشه شکم و معده همی آگن» | |
| نیک بندیش که از بهر چه آوردت | آنکه‌ت آورد در این گنبد بی‌روزن | |
| چشم و گوش و سخن و عقل و زبان دادت | بر مکافاتش دامن به کمر در زن |