| توبه کن از هر بدی به تربیت دین | جانت چو پیراهن است و توبه چو صابون | |
| زنده به آبند زندگان که چنین گفت | ایزد سبحان بی‌چگونه و بی‌چون | |
| هرکه مر این آب را ندید، در این آب | تشنه چو هاروت ماند غرقه چو ذوالنون | |
| زنده نباشد حقیقت آنکه بمیرد | گرچه به خاک اندرون نباشد مدفون | |
| زنده ز ما ای پسر نه این تن خاکی است | سوی پیامبر، نه نیز سوی فلاطون | |
| بلکه ز ما زنده و شریف و سخن گوی | نیست مگر جان بر خجسته و میمون | |
| زنده به آب خدای خواهی گشتن | نه تو به جیحون مرده و نه به سیحون | |
| هر که بدین آب مرده زنده شد، او را | زنده نخواند مگر که جاهل و مجنون | |
| مردم اگر ز آب مرده زنده بماندی | خلق نمردی هگرز برلب جیحون | |
| آب خدای آنکه مرده زنده بدو کرد | آن پسر بی‌پدر برادر شمعون | |
| در دهن پاک خویش داشت مر آن را | وز دهنش جز به دم نیامد بیرون | |
| اصل سخنها دم است سوی خردمند | معنی، باشد سخن به دم شده معجون | |
| گر به فسون زنده کرد مرده مسیحا | جز سخن خوب نیست سوی من، افسون | |
| بنگر نیکو تو، از پی سخن، ادریس | چون به مکان‌العلی رسید ز هامون | |
| گر تو بیاموزی ای پسر سخن خوب | خوار شود پیش تو خزانه‌ی قارون | |
| گرچه عزیز است زر زرت ندهد میر | چون سخنت خوب و خوش نیامد و موزون | |
| گفته‌ی دانا چو ماه نو به فزون است | گفته‌ی نادان چنان کهن شده عرجون | |
| فضل طبرخون نیافت سنجد هرگز | گرچه زدیدن چو سنجد است طبرخون | |
| فضل سخن کی شناسد آنکه نداند | فضل اساس و امام و حجت و ماذون؟ | |
| طبع تو ای حجت خراسان در زهد | در همی درکشد به رشته همیدون |