| عقل چه آورد ز گردون پیام | خاصه سوی خاص نهانی ز عام؟ | |
| گفت: چو خورد نیست فلک را قرار | نیست درو نیز شما را مقام | |
| وام جهان است تو را عمر تو | وام جان بر تو نماند دوام | |
| دم بکشی بازدهی زانکه دهر | بازستاند ز تو می عمر وام | |
| بازدهی بازپسین دم زدن | بی‌شک آن روز به‌ناکام و کام | |
| گر نکنی هیچ بر این وام سود | چون تو نباشد به جهان نیز خام | |
| وام دم توست و برو سود نیست | چونش دهی باز همی جز کلام | |
| بازده این وام و ببر سود ازانک | سود حلالستت و مایه حرام | |
| خوب سخن چیست تو را؟ سود عمر | خوب سخن کرد تو را خوب نام | |
| برمکش و باز مده دم تهی | باد مپیمای چنین بر دوام | |
| بر نفس خویش به شکر خدای | سود همی گیر به رسم کرام | |
| جام می از دست بیفگن که نیست | حاصل آن جام مگر وای مام | |
| خفته ازانی که نبینی ز جهل | در دل تاریک همی جز ظلام | |
| خفته بود هرکه همی نشنود | بر دهن عقل ز گردون پیام | |
| خفته به جانی تو ز چون و چرا | نه به تن از خورد شراب و طعام | |
| بر ره و بر مذهب تن نیست جانت | جانت به روزه است و تنت سیر شام | |
| حکمت و علم و خبر و پند به | ز اسپ و غلام و کمر و اوستام | |
| از پس دنیا نرود مرد دین | جز که به دانش نبود شادکام | |
| دنیا در دام تو آید به دین | بی‌دین دنیا نبود جز که دام | |
| دام تو گشته است جهان و، چنه | اسپ و ستام است و ضیاع و غلام |