| اسپ کشنده است جهان جز به دین | کرد نداندش کسی جرد و رام | |
| گر تو لگامش نکشی سوی دین | او ز تو خورد زود ستاند لگام | |
| اسپ جهان را تو نگیری به تگ | خیره مرو از پس او خام‌خام | |
| شام کنی طمع چو گیری عراق | مصرت پیش است چو رفتی به شام | |
| ناگه روزیت به جر افگند | گر بروی بر پی او گام‌گام | |
| ورچه رهی وارت گردن دهد | بر تو یکی برکشد آخر حسام | |
| خوار برون راندت آخر ز در | گرچه بخواند به نوید و خرام | |
| زود فرود افگندت سرنگون | چونت برآورد به حیلت به بام | |
| آنچه همی جست سکندر، هگرز | کی شد یک روز مرو را تمام؟ | |
| سامه کجا یافت ز دستان او | رستم دستان و نه دستان سام | |
| کس نشنوده است که بگرفت ازو | کار کسی تا به قیامت قوام | |
| آنچه به چشم تو ازو شکر است | حنظل و زهر است به دندان و کام | |
| در در خاص آی به دین و مرو | از پس دنیا چو خسان و لام | |
| طاعت یزدان به نظام آورد | هرچه که دنیا کندش بی‌نظام | |
| خسته‌ی دنیا و شکسته‌ی جهان | جز که به طاعت نپذیرد لحام | |
| بر من ازین پیش روا کرده بود | همچو بر این قافله دنیا دلام | |
| از پس خویشم چو شتر می‌کشید | چشم بکوبین و گرفته زمام | |
| منش ندیدم نه برستم ازو | جز به بزرگی و جلال امام | |
| آنکه به‌نور پدر و جد او | نور گرفته است جهان نفام | |
| آنکه چو گوئیش «امام است حق» | هیچ کست نیز نگوید «کدام؟» |