| شاید که حال و کار دگر سان کنم | هرچ آن به است قصد سوی آن کنم | |
| عالم به ماه نیسان خرم شده است | من خاطر از تفکر نیسان کنم | |
| در باغ و راغ دفتر دیوان خویش | از نثر و نظم سنبل و ریحان کنم | |
| میوه و گل از معانی سازم همه | وز لفظ‌های خوب درختان کنم | |
| چون ابر روی صحرا بستان کند | من نیز روی دفتر بستان کنم | |
| در مجلس مناظره بر عاقلان | از نکته‌های خوب گل‌افشان کنم | |
| گر بر گلیش گرد خطا بگذرد | آنجا ز شرح روشن باران کنم | |
| قصری کنم قصیده‌ی خود را، درو | از بیتهاش گلشن و ایوان کنم | |
| جائی درو چو منظره عالی کنم | جائی فراخ و پهن چو میدان کنم | |
| بر درگهش ز نادره بحر عروض | یکی امین دانا دربان کنم | |
| مفعول فاعلات مفاعیل فع | بنیاد این مبارک بنیان کنم | |
| وانگه مر اهل فضل اقالیم را | در قصر خویش یکسره مهمان کنم | |
| تا اندرو نیاید نادان، که من | خانه همی نه از در نادان کنم | |
| خوانی نهم که مرد خردمند را | از خوردنیش عاجز و حیران کنم | |
| اندر تن سخن به مثال خرد | معنی خوب و نادره را جان کنم | |
| گر تو ندیده‌ای ز سخن مردمی | من بر سخنت صورت انسان کنم | |
| او را ز وصف خوب و حکایات خوش | زلف خمیده و لب خندان کنم | |
| معنیش روی خوب کنم وانگهی | اندر نقاب لفظش پنهان کنم | |
| چون روی خویش زی سخن‌آرم، به قهر | پشتش به پیش خویش چو چوگان کنم | |
| ور خاطرم به جائی کندی کند | او را به دست فکرت سوهان کنم |