| جان را چو زنگ جهل پدید آورد | چون آینه ز خواندن فرقان کنم | |
| دشوار این زمانه‌ی بد فعل را | آسان به زهد و طاعت یزدان کنم | |
| دست از طمع بشویم پاک آنگهی | از خفته دست بر سر کیوان کنم | |
| گر در لباس جهل دلم خفته بود | اکنون از آن لباسش عریان کنم | |
| وین جسم بی‌فلاحت آسوده را | خیزم به تیغ طاعت قربان کنم | |
| ور عیب من ز خویشتن آمد همه | از خویشتن به پیش که افغان کنم؟ | |
| خیزم به فصل و رحمت یزدان حق | دشوار دهر بر دلم آسان کنم | |
| اندر میان نیک و بد خویشتن | ماننده‌ی زبانه‌ی میزان کنم | |
| هر ساعتی به خیر درون پاره‌ای | بفزایم و ز شرش نقصان کنم | |
| تا غل و طوق و بند که بر من نهاد | در دست و پای و گردن شیطان کنم | |
| گر دیو از آنچه کرد پشیمان نشد | من نفس را ز کرده پشیمان کنم | |
| گر نیست طاقتم که تن خویش را | بر کاروان دیو سلیمان کنم | |
| آن دیو را که در تن و جان من است | باری به تیغ عقل مسلمان کنم | |
| از قول و فعل زین و لگامش نهم | افسار او ز حکمت لقمان کنم | |
| گر تو نشاط درگه جیلان کنی | من قصد سوی درگه رحمان کنم | |
| سوی دلیل حق بنهم روی خویش | تا خویشتن به سیرت سلمان کنم | |
| زی اهل بیت احمد مرسل شوم | تن را رهی و بنده‌ی ایشان کنم | |
| تا نام خویش را به جلال امام | بر نامه‌ی معالی عنوان کنم | |
| زان آفتاب علم و دل خویش را | روشن به سان ماه به سرطان کنم | |
| وز برکت مبارک دریای او | دل را چو درج گوهر و مرجان کنم |