| دوش تا هنگام صبح از وقت شام | برکف دستم ز فکرت بود جام | |
| آمد از مشرق سپاه شاه زنگ | چون شه رومی فروشد سوی شام | |
| همچو دو فرزند نوح‌اند ای عجب | روز همچون سام و تیره شب چو حام | |
| شب هزاران در در گیسو کشید | سرخ و زرد و بی‌نظام و با نظام | |
| کس عروسی در جهان هرگز ندید | گیسوش پرنور و رویش پر ظلام | |
| جز که بدکردار کس بیدار نه | کس چنین حالی ندید ای وای مام | |
| روی این انوار عالم سوی ما | بر مثال چشمهای بی‌منام | |
| گفتیی هر یک رسول است از خدای | سوی ما و نورهاشان چون پیام | |
| این زبان‌های خدای‌اند، ای پسر | بودنی‌ها زین زبان‌ها چون کلام | |
| نشنود گفتارهاشان جز کسی | که‌ش خرد بگشاد گوش دل تمام | |
| قول بی‌آواز را چون بشنوی؟ | چون ندیدی رفتن بی‌پای و گام | |
| گر همی عاصی نگوید عاصیم | بر زبان، فعلش همی گوید مدام | |
| بر کف جاهل همی گوید نبید | در بر فاسق همی گوید غلام | |
| قول چون خرما و همچون خار فعل | این نه دین است این نفاق است، ای کرام | |
| من که نپسندم همی افعال زشت | جز به یمگان کرد چون یارم مقام؟ | |
| گر به دین مشغول گشتم لاجرم | رافضی گشتم و گمراه نام | |
| دست من گیر ای اله العالمین | زین پر آفت جای و چاه تار پام | |
| داور عدلی میان خلق خویش | بی‌نیازی از کجا و از کدام | |
| آنکه باطل گوید از ما برفگن | روز محشر بر سرش ز اتش لگام | |
| در تعجب مانده بودم زین قبل | تا بگاه صبح بام از گاه شام |