| چون سپیده‌دم به حکمت برکشید | از نیام نیلگون زرین حسام | |
| چون ضمیر عاقلان شد روی خاک | وز جهان برخاست آن چون قیر دام | |
| همچنین گفتم که روزی برکشد | فاطمی شمشیر حق را از نیام | |
| دین جد خویش را تازه کند | آن امام ابن‌الامام ابن‌الامام | |
| بار شاخ عدل یزدان بوتمیم | آن به حلم و علم و حکم و عدل تام | |
| جز به راه نردبان علم او | نیستت راهی بر این پرنور بام | |
| بی‌بیانش عقل نپذیرد گزاف | زانکه جز به آتش نشاید خورد خام | |
| خلق را اندر بیان دین حق | او گزارد از پدر وز جد پیام | |
| جوهر محض الهی نفس اوست | زین جهان یکسر بر آن جوهر ورام | |
| سر برآر این دام گنبد را ببین، | ای برادر، گرد گردان بر دوام | |
| وین زمان را بین که چون همچون نهنگ | بر هلاک خلق بگشاده است کام | |
| وین سپاه بی‌کران در یکدگر | اوفتاده چون سگان اندر عظام | |
| نه ببیند نه بجوید چون ستور | چشم دل‌شان جز لباس و جز طعام | |
| جهل و بی‌باکی شده فاش و حلال | دانش و آزادگی گشته حرام | |
| باشگونه کرده عالم پوستین | زاد مردان بندگان را گشته رام | |
| گرت خوش آمد طریق این گروه | پس به بی‌شرمی بنه رخ چون رخام | |
| بر در شوخی بنه شرم و خرد | وانگهی گستاخ‌وار اندر خرام | |
| چون برآهختی زتن شرم، ای پسر، | یافتی دیبا و اسپ و اوستام | |
| دهر گردن کی به دست تو دهد | چون تو او را چاکری کردی مدام؟ | |
| ور سلامت را نمی‌داد او علیک | پیشت آید بی‌تکلف به‌سلام؟ |