| من دگرم یا دگر شده‌است جهانم | هست جهانم همان و من نه همانم | |
| تاش همی جستم او به طبع همی جست | از من و من زو کنون به طبع جهانم | |
| پس نه همانم من و جهان نه همان است | زانکه جهان چون من است من چو جهانم | |
| عالم کان بود و منش زر و کنون من | زر سخن را به نفس ناطقه کانم | |
| ای عجبی خلق را چه بود که ایدون | سخت بترسند می ز نام و نشانم؟ | |
| آب کسی ریخته نشد زپی من | نان به ستم من همی ز کس نستانم | |
| هیچ جوان را به قهر پیر نکردم | پس به چه دشمن شدند پیر و جوانم؟ | |
| خطبه نجستم به کاشغر نه به بغداد | بد به چه گوید همی خلیفت و خانم؟ | |
| گر طمعی نیستم به خون و به مردار | چونکه چنین دشمنان شدند سگانم؟ | |
| گرت نخوانم مدیح، تو که امیری | نیز به مهمان و خان خویش مخوانم | |
| گر تو بخوانی مرا، امیر ندانمت | ورت بخوانم مدیح، مرد مدانم | |
| نامه‌ی آزادی آمده است سوی من | پنهان در دل زخالق دل و جانم | |
| بند ز من برگرفته آمد، ازین است | کایچ نجبند همی به پیش میانم | |
| تا به من این منت از خدای نپیوست | بنده همی داشتی فلان و فلانم | |
| رنج و عنای جهان کشیدم و اکنون | نیز نتابد سوی عناش عنانم | |
| تو که ندانیش هم برو سپس او | من که بدانستمش چگونه ندانم؟ | |
| سفله نگردد مطیع تاش نرانی | سفله جهان را ازین همیشه برانم | |
| سفله جهان را به سفلگان بسپردم | کو به سرایش چنانکه زو به فغانم | |
| ای طلبیده جهان مرا مطلب هیچ | گم شده انگار از میان و کرانم | |
| تو به شتاب از پس زمانه دوانی | من به ستور از در زمانه رمانم |