| نه چو من از غم به دم تو باد خزانی | نه چو تو من مدح‌گوی حسن خزانم | |
| وانکه دهان تو خوش بدو شود و تر | خشک کند باد او ز بیم دهانم | |
| روز ندامت ز بد بس است ندیمم | شب به عبادت قرین بس است قرانم | |
| ای همه ساله دنان بگرد دنان در | من نه بگرد دنانم و نه دنانم | |
| من که زخون حسین پرغم و دردم | شاد چگونه کنند خون رزانم؟ | |
| از تو بدین کارها بماندم شاید | گرچه نشاید همی که از تو بمانم | |
| من ز تو دورم چو هرچه کرد ز افعال | دست و زبانت، نکرد دست و زبانم | |
| نفس لطیفم رها شده‌است اگر چند | زیر زمان است این کثیف و گرانم | |
| سوی حکیمان فریشته است روانم | ورچه به چشم تو مردم است عیانم | |
| هیکل من دان علم فریشتگان را | ورچه به یمگان ز شر دیو نهانم | |
| ملک سلیمان اگر ببرد یکی دیو | با سپهی دیو، من چه کرد توانم؟ | |
| بر رمه‌ی علم خوار در شب دنیی | از قبل موسی زمانه شبانم | |
| هیچ شبان بی‌عصا و کاسه نباشد | کاسه‌ی من دفتر و عصاست لسانم | |
| نان شریعت خوری چو پیش من آئی | نرم بیاغشته زیر شیر بیانم | |
| ای بسوی خویش کرده صورت من زشت | من نه چنانم که می‌برند گمانم | |
| آینه‌ام من، اگر تو زشتی زشتم | ور تو نکوئی نکوست صورت و سانم | |
| علم بیاموز تام عالم یابی | تیغ گهردار شو که منت فسانم | |
| در سخنم تخم مردمی بسرشته است | دست خدای جهان امام زمانم | |
| زیر درخت من آی اگرت مراد است | که‌ت زبر شاخ مردمی بنشانم | |
| کشت خرد را به باغ دین حق اندر | تازه کنم کز سخن چو آب روانم |