| رفته‌ام با او به تاریکی بسی | تا تو گفتی دیگری اسکندرم | |
| زیرپای خویش بسپرد او مرا | من ره او نیز هرگز نسپرم | |
| گر جهان با من کنون خنجر کشد | علم توحید است با وی خنجرم | |
| نیز از این عالم نباشم برحذر | زانکه من مولای آل حیدرم | |
| افسر عالم امام روزگار | کز جلالش بر فلک سود افسرم | |
| فر او پر نور کرد اشعار من | گرت باید بنگر اینک دفترم | |
| ای خردمندی که نامم بشنوی | زین خران گر هوشیاری مشمرم | |
| وز محال عام نادان همچو روز | پاک دان هم بستر و هم چادرم | |
| هیچ با بوبکر و با عمر لجاج | نیست امروز و نه روز محشرم | |
| کار عامه است این چنین ترفندها | نازموده خیره خیره مشکرم | |
| آن همی گوید که سلمان بود امام | وین همی گوید که من با عمرم | |
| اینت گوید مذهب نعمان به است | وانت گوید شافعی را چاکرم | |
| گر بخرم هیچ کس را بر گزاف | همچو ایشان لامحاله من خرم | |
| مر مرا بر راه پیغمبر شناس | شاعرم مشناس اگرچه شاعرم | |
| چند پرسی «بر طریق کیستی؟» | بر طریق و ملت پیغمبرم | |
| چون سوی معروف معروفم چه باک | گر سوی جهال زشت و منکرم! | |
| گر به حجت پیشم آید آفتاب | بی‌گمان گردی کزو روشن‌ترم | |
| ظاهری را حجت ظاهر دهم | پیش دانا حجت عقلی برم | |
| پیش دانا به آستین دست دین | روی حق از گرد باطل بسترم | |
| نیست برمن پادشاهی آز را | میر خویشم، نیست مثلی همبرم |