| ندانم جزین عیب مر خویشتن را | که بر عهد معروف روز غدیرم | |
| بدانست فخرم که جهال امت | بدانند دشمن قلیل و کثیرم | |
| وزان گشت تیره دل مرد نادان | کزوی است روشن به جان در ضمیرم | |
| زمن سیر گشتند و نشگفت ازیرا | سگ از شیر سیر است و من نره شیرم | |
| ازیرا نظیرم همی کس نیابد | که بر راه آن رهبر بی‌نظیرم | |
| کنون رهبری کرد خواهند کوران | مرا، زین قبل با فغان و نفیرم | |
| چگونه به پیش من آید ضعیفی | که از ننگ او ننگ دارد خمیرم؟ | |
| وز امروز او هست بهتر پریرم | وگر او سموم است من زمهریرم | |
| نه‌ای آگه ای مانده در چاه تاری | که بر آسمان است در دین مسیرم؟ | |
| نه بس فخرم آنک از امام زمانه | سوی عاقلان خراسان سفیرم؟ | |
| چو من بر بیان دست خاطر گشادم | خردمند گردن دهد ناگزیرم | |
| چو تیر سخن را نهم پر حجت | نشانه شود ناصبی پیش تیرم |