| من چو نادانان بر درد جوانی ننوم | که در این درد نه من باز پسینم نه نوم | |
| پیری، ای خواجه، یکی خانه‌ی تنگ است که من | در او را نه همی یابم هر سو که شوم | |
| بل یکی چادر شوم است که تا بافتمش | نه همی دوست پذیرد ز منش نه عدوم | |
| گر بر آرندم از این چاه چه باک است که من | شست و دو سال برآمد که در این ژرف گوم | |
| بر سرم گیتی جو کشت و برآورد خوید | بی گمان بدرود اکنونش که شد زرد جوم | |
| چو همی بدرود این سفله جهان کشته‌ی خویش | بی گمان هرچه که من نیز بکارم دروم | |
| دشمانند مرا خوی بد و آز و هوا | از هوا خیزم بگریزم وز آزو خوم | |
| این سه دشمن چو همی پیش من آیند به حرب | نیست‌شان خنجر برنده مگر آرزوم | |
| من همی دانم اگر چند تو را نیست خبر | که همی هر سه ببرند به دنبه گلوم | |
| ای پسر، نیک حذردار از این هرسه عدو | یک دوبار اینت بگفته‌ستم وین بار سوم | |
| سپس من نتوانند که آیند هگرز | چو خرد باشد تدبیر کن و پیش روم | |
| چو به جان و دل کرده‌است وطن دشمن من | من چپ و راست چو دیوانه ز بهر چه دوم | |
| ای غزل گوی و لهو جوی، ز من دور که من | نه ز اهل غزل و رود و فسوس و لهوم | |
| چو تو از دنیا گوئی و من از دین خدای | تو نه‌ای آن من و نیز نه من آن توم | |
| تا همی رود و سرود است رفیق و کفوت | بی گمان شو که نباشی تو رفیق و کفوم | |
| طبع من با تو نیارامد و با سیرت تو | اگر از جهل و جفای تو برآید سروم | |
| چو من از خوی ستورانه‌ی تو یاد کنم | از غم و درد ببندد به گلو در خیوم | |
| ای امید همه امیدوران روز شمار | بس بزرگ است به فضل تو امید عفوم | |
| چو یقینم که نگیردت همی خواب و غنو | من بی طاقت در طاعت تو چون غنوم | |
| وز پس آنکه منادیت شنودم ز ولیت | گر نه بیهوشم بانگ عدوت چون شنوم؟ |