| از من برمید غمگسارم | چون دید ضعیف و خنگ‌سارم | |
| گرد در من همی نیارد | گشتن نه رفیقم و نه یارم | |
| زین عارض همچو پر شاهین | شاید که حذر کند شکارم | |
| نشناخت مرا رفیق پارین | زیرا که چنین ندید پارم | |
| چون چنبر چفته دید ازیرا | این قد چو سرو جویبارم | |
| وز طلعت من زمان به زر آب | شسته همه صورت و نگارم | |
| گر گویمش این همان نگار است | ترسم که ندارد استوارم | |
| با جور زمانه هیچ حیلت | جز صبر ندارم و، ندارم | |
| زین دیو چو جاهلان نترسم | زیرا که نیاید او به کارم | |
| یزدانش نداد هیچ دستی | جز بر تن و پیکر نزارم | |
| کرد آنچه توانش بود و طاقت | با این تن پیر پر عوارم | |
| کافور سپید گشت ناگه | این عنبر تر بر این عذارم | |
| این تن صدف است و من بدو در | ماننده‌ی در شاهوارم | |
| چون در تمام گردم، آنگه | این تیره صدف بدو سپارم | |
| جز علم و عمل همی نورزم | تا بسته در این حصین حصارم | |
| تیمار ندارم از زمانه | آسانش همی فرو گذارم | |
| تا روی به سوی من نیارد | من روی به سوی او نیارم | |
| در دست امیر و شاه ندهم | بر آرزوی مهی مهارم | |
| زین پاک شده‌است و بی خیانت | هم دامن و دست و هم ازارم | |
| هرگز نشوم به کام دشمن | تا بر تن خویش کامگارم |