| نه منت هیچ ناسزائی | مالیده کند به زیر بارم | |
| بر اسپ معانی و معالی | در دشت مناظره سوارم | |
| چون حمله برم به جمله خصمان | گمراه شوند در غبارم | |
| چشم حکما به خار مشکل | در چند و چرا و چون بخارم | |
| بر سیرت آل مصطفی‌ام | این است قوی‌تر افتخارم | |
| نزدیک خران خلق ایراک | همواره چنین ذلیل و خوارم | |
| ای جاهل ناصبی، چه کوشی | چندین به جفا و کارزارم؟ | |
| تو چاکر مرد با دوالی | من شیعت مرد ذوالفقارم | |
| رنجیت نبود تا گمانت | آن بود که من چو تو حمارم | |
| واکنون که شدی ز حالم آگاه | یک سو چه کشی سر از فسارم؟ | |
| از دور نگه کنی سوی من | گوئی که یکی گزنده مارم | |
| شادان شده‌ای که من به یمگان | درمانده و خوار و بی‌زوارم | |
| در کوه بود قرار گوهر | زین است به کوه در قرارم | |
| چونان که به غار شد پیمبر | من نیز همان کنون به غارم | |
| هرچند که بی‌رفیق و یارم | درمانده‌ی خلق روزگارم | |
| من شکر خدای را به طاعت | با طاقت تن همی گزارم | |
| باری نه چو تو ز خمر دنیا | سر پر ز بخار و پر خمارم | |
| شاید که ز شهر خویش دورم | تا نیست سوی امیر بارم | |
| زیرا که بس است علم و حکمت | امروز ندیم و غم گسارم | |
| گر کنده شده است خان و مانم | حکمت رسته است در کنارم |