| به هر جا کفتاب آنجا نهد پای | پس دیوار باشد سایه را جای | |
| فتادی سایه‌اش گر بر سر خاک | زمین سر برزدی از جیب افلاک | |
| چو راه خدمتش نسپرد سایه | در آن پستی که بودش ماند مایه | |
| گرش سایه زمین بوسیدی از دور | دویدی چون غلامان از پیش نور | |
| به ذوق بزم قرب وحدت انجام | بدانسان قالبی بودش سبک گام | |
| که گرنه بر شکم می‌بست سنگش | ندیدی کس به دیگر جا درنگش | |
| تعالی الله چه قالب اصل جانها | دوان درسایه‌ی لطفش روانها | |
| زهی قالب نه قالب جان عالم | نه تنها جان و بس جانان عالم | |
| ز جسمش گوخرد اندازه بردار | حدیث جان همان در پرده بگذار | |
| که ترسم گر شود بی‌پرده آن راز | نباشد کس حریف وهم غماز | |
| در آن قالب کسی کاین جانش باشد | به گردون برشدن آسانش باشد |