| به شادی می‌دود اشکم چه دیده‌ست | نوید وصل پنداری شنیده‌ست | |
| قد من راست شد بارش که برداشت | دلم خوش گشت آزارش که برداشت | |
| لبم با خنده همراز است چونست | دلم با عشق دمساز است چونست | |
| برآمد بخت خواب آلوده از خواب | سرشک شادیم زد خانه را آب | |
| نمی‌دانم که خواهد آمد از راه | که رفت از دل به استقبال او آه | |
| چه بوی امروز همراه صبا بود | که جانم تازه گشت و روحم آسود | |
| همان راحت از آن بو جان من یافت | که یعقوب از نسیم پیرهن یافت | |
| صبا گفتی که بوی یارم آورد | که جانی در تن بیمارم آورد | |
| ز ره ای باد مشک افشان رسیدی | مگر از کشور جانان رسیدی | |
| ز مشک افشانیت این خسته جان یافت | ز دشت چین چنین بویی توان یافت | |
| از این بو گر چه جانم یافت راحت | ولیکن تازه شد جان را جراحت | |
| چو کرد از پیش رو موی جنون دور | ستاده در برابر دید منظور | |
| ز شوق وصل آن خورشید پایه | به خاک افتاد و بیخود شد چو سایه | |
| خوشا صحرای عشق و وادی او | خوشا ایام وصل و شادی او | |
| خوشا تاریکی شام جدایی | که بخشد صبح وصلش روشنایی | |
| کسی کاو را فزونتر درد هجران | فزونتر شادیش در وصل جانان | |
| کنند از آب چون لب تشنگان تر | کند ذوق آنکه باشد تشنه جانتر | |
| چنان هجری که وصل انجام باشد | بود خوش گر چه خون آشام باشد | |
| کجا صاحب خرد آشفته حال است | در آن هجران که امید وصال است | |
| مرا هجری‌ست ناپیدا کرانه | که داغ اوست با من جاودانه |